Het toeval bracht ons in Almelo. We hadden een paar heerlijke dagen in Twente achter de kiezen, met bezoek aan oude vrienden en fikse, zonovergoten wandelingen. We hadden een bezoekje aan de kinderen en kleinkinderen voor de boeg, op hun vakantieadres op de Veluwe, en daar zaten nog een paar uurtjes tussen. En in Almelo waren we nog nooit geweest. Vandaar. Ver was het niet. En we wilden wel eens weten of het waar was, van Almelo en dat stoplicht.
We waren er op de dag dat de terrassen weer open gingen. Dat de terrassen weer open mochten, zeggen andere mensen. Dat de terrassen weer open konden, zou mijn eigen formulering zijn geweest als ik daar niet een beetje mijn vraagtekens bij had gehad. Maar goed, wat is wijsheid.. niemand die het nog weet, ik al helemaal niet, en de terrassen gingen dus weer open. Om twaalf uur.
Er hing een soort van koortsachtige verwachting in Almelo. Het was mooi weer. Het was druk. Overal werden laatste handen gelegd aan terrassen. Iemand riep spottend: denk om de anderhalve meter hè?, tegen de ijssalonhouder die zijn drie tafeltjes in het gelid aan het zetten was. Iemand riep: dáár ga ik straks de héle middag zitten!, tegen de caféhouder die een bordje ‘hier melden’ bij zijn desinfectiezuil plaatste. Gezellig, tot straks, riep de caféhouder terug. Het winkelend publiek liep dralend door de straten. Nog een half uur.
Wij haalden een koffie to go, nu het nog kon, en vervolgden onze stadswandeling. Later liepen we een goed gesorteerde boekhandel binnen, want dat kon ook weer, zonder afspraak. Binnen was het rustig. Erg rustig. Misschien wist niemand dat dit óók weer mocht. Wij gelukkig wel. Na een ontspannen zoektocht zonder eindtijd kochten we drie boeken. Een kookboek met klassieke Franse recepten, als cadeau voor iemand die binnenkort terecht het land ontvlucht en haar heil in Frankrijk gaat zoeken. Het boekje Wild Plukken, over wat je allemaal zó uit de natuur kunt eten, een titel waar mijn vrouw haar oog al langer op had laten vallen. Ik koos voor Tat Tvam Asi, een dikke bundel zeer korte verhalen van A L Snijders, waar ik fan van ben.
Weer buiten was het twaalf uur geweest, veel terrassen waren vol. Andere waren nog leeg. Er werd volop gewinkeld. Als je niet goed keek leek het of er nooit iets was gebeurd. Dat schijnt voor Almelo dus sowieso te gelden, maar of dat ook echt waar is, daar zijn we niet achter gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten