De donkere dagen

Het was me in eerste instantie eigenlijk ontgaan, maar dit weblog bestaat deze dagen zestien jaar. Het is geen mooi rond getal, geen officieel jubileum bedoel ik, maar een zestiende verjaardag mag toch tot de bijzonderheden gerekend worden. December 2001 schreef ik mijn eerste bericht. Maandag 3 december 2001, om precies te zijn, ik heb het net nog even opgezocht. Het was een zeer kort bericht waarin ik meldde klaar te zijn voor de winter. Dat was grootspraak, want de winter krijgt me er ieder jaar onder, maar goed, ik was klaar voor de strijd blijkbaar.
Ik was een weblog begonnen omdat dat in die tijd hip was. Stukjes schrijven deed ik altijd al wel, en ook op internet, toen dat zijn intrede deed, maar nu leek het mij aardig het in deze nieuwe vorm te gieten. Het idee viel in vruchtbare bodem en het werd al gauw een volgeschreven digitaal aantekenboek over het dagelijks leven met mijn jongens, mijn puberdochter en mijn werkende vrouw. Het leven raasde grillig voort, en ik schreef erover. Er was zelfs sprake van lezers. De jongens groeiden op van peuter naar kleuter en tiener tot puber, de puberdochter verliet het huis, vond een man en heeft inmiddels zelf een dochter en mijn vrouw heeft gelukkig nog altijd geduld met me.
Enfin, toen ik er dus achter kwam dat ik een verjaardag te vieren had, een bijzondere nog wel, ben ik maar eens wat terug gaan lezen, zoals dat dan gaat. En ik had er voor op mijn hoede moeten zijn natuurlijk, zeker in deze tijd van het jaar, met de regen tegen de ruiten en de winter op de loer, maar de weemoed kreeg mij toch te pakken. Hoewel het hele idee van een weblog uiteraard is om één en ander voor altijd in herinnering te houden, voor de vergetelheid te behoeden, te koesteren en te bewaren, overheerste de rest van de dag toch het melancholieke gevoel van voorbij, voorbij, voor altijd voorbij.