Mannendingetje

Ooit had de man een prima muziekinstallatie bij elkaar gespaard waar hij erg tevreden mee was. Terugkijkend was dat wel alweer erg lang geleden eigenlijk, want gut, wat draaide hij daarop? David Bowie, Talking Heads, The Police. Comsat Angels, Joe Jackson, The Jam. The Beat, niet te vergeten.
Later, in een toch óók al behoorlijk grijs verleden, hadden zijn boxen het als eerste begeven, en met het verhaal dat hij eerst voor iets fatsoenlijks zou sparen, waren die voor zolang even vervangen door een onoorlijk stel ongeregeld uit de kringloopwinkel. Later aangevuld met een dito versterker en cd speler omdat die het inmiddels ook niet meer deden. Alleen zijn platenspeler liet hem niet in de steek.
Jarenlang had hij vervolgens mopperend maar laks, laks maar mopperend de vele ongemakken van zijn aldus aangespoelde stereo voor lief genomen. Geruis, gebrom, gekraak en gezoem. En heel in de verte nog het vermoeden van muziek. Het laatste jaar, hij schaamde zich bijna het te vertellen, moest hij zelfs regelmatig flink op zijn versterker slaan, met de vlakke hand op de rechterbovenhoek, boven de volumeschuif, om toch ergens één of ander contact tot stand te brengen en dat vermoeden in elk geval nog uit twéé boxen te laten komen. Tja.
Maar kortgeleden was de geest dan eindelijk over hem gekomen, of in hem gevaren, of door zijn vrouw over hem afgeroepen of hoe je dat maar wilde bekijken, en had hij spikpepernieuwe spullen aangeschaft. Het was heel erg een mannending natuurlijk, dat wist hij heus wel, maar wát een verademing! Wát een verrijking van zijn leven! Dagenlang zat hij al met een gelukzalige glimlach als gehypnotiseerd in zijn stoel, precies in het midden en op de voorgeschreven afstand, het ene na het andere cdtje te spelen. Hij hoorde bliepjes en piepjes en knorretjes die hij nog nooit gehoord had.
En dan zag je meteen ook weer eens hoe wonderlijk het geheugen werkte, vooral bij muziek. De raarste en onbeduidendste weetjes en wistjedatjes kwamen bovenborrelen, bij de oudste muziekjes. Want kijk, nu haalde hij dus een elpee van The Beat uit de hoes, jaren niet gedraaid, maar wist hij nog precies dat bij die elpee de etiketten verkeerdom geplakt zaten. En dat hij dus kant B op moest zetten om kant A te horen. Tears of a clown. Hands off… she’s mine. Mirror in the bathroom. Daar zakte de naald in de groef. Haarscherp klonk het nostalgisch gekraak van vinyl door zijn nieuwe boxen. En werd Too nice to talk to ingezet. Het eerste nummer van kant B.
Zijn geheugen werkte dus helemaal niet wonderlijk, besefte de man nu. Het deed gewoon maar wat.