Ingenieur aan huis

Er stond een meneer met een fotocamera aan de deur. Een fotocamera en een clipboard. Hij stelde zich voor, met ferme handdruk en al, als een officiële meneer van een officieel bouwkundig ingenieursburo, en of hij even een rondje door het huis mocht maken, met zijn camera en zijn clipboard, om de schade op te nemen. De man was zich van geen schade bewust, maar het was in verband met de binnenkort beginnende onderhoudswerkzaamheden aan de straat en de riolering. Door de gemeente. Dat daar dus in elk geval geen discussie meer over kon ontstaan. Achteraf. De man herinnerde zich hier inderdaad vaag een brief over, dus, ja.. gut.. nou.. bedremmeld liet de man de meneer dan maar binnen, maar eigenlijk hoefde dat al niet meer want die stond al in de gang en liet zijn speurende blik vast over de eerste plafonds en wanden gaan.
Dat hij aan het verbouwen was, probeerde de man het ijs wat te breken, dus dat de meneer heel wat schade kon verwachten. Maar het ijs was heel dik en het vertoonde geen barstjes. De meneer was hier niet voor de gezelligheid. Hij kende zijn pappenheimers. Nu zoete broodjes bakken en straks weer allemaal onterechte schade claimen bij de gemeente. Daar kwam hij dus een stokje voor steken. Harde bewijzen, kwam hij verzamelen.
Als de man het goed vond, stommelde de meneer meteen maar de trap op, begon hij zijn rondje graag boven. Zonder verdere plichtplegingen stapte hij de slaapkamer binnen, trok ongevraagd alle vaste kasten open, die de man kortgeleden nog zelf had getimmerd, op zoek naar schade. Trok wat kleding opzij in de hangkast, keek achter het gordijn, keek nog net niet onder het bed, klopte op de muur en maakte tenslotte een foto waar volgens de man het onopgemaakte en zeer beslapen echtelijk bed ook op moest staan en meldde toen aan zijn camera dat er aan de slaapkamer vóór geen zichtbare schade was. Aan zijn camera, meldde hij dat, die hij daarvoor bij zijn mond hield. Met een gezicht alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld was. Aan zijn stem was niet te horen of hij teleurgesteld of juist opgelucht was, dat hij geen schade had gevonden, maar toch zou de man zijn stem ook niet als neutraal willen omschrijven. De meneer wist dat hij de schade heus wel zou vinden, al was het niet in de slaapkamer.
En verderop in het huis kwam hij inderdaad volop zichtbare schade tegen. Telkens nam hij er een foto van en meldde zijn camera, op steeds diezelfde onbewogen toon, wat hij zag. Slaapkamer links achter, naden in het plafond zichtbaar. Overloop, gaten in het plaatwerk. Gang beneden, los stucwerk algemeen. Woonkamer, scheuren rond deurkozijn. Keuken, krimpnaden langs plafondafwerking rondom.
De man ging zich steeds meer een betrapte schooljongen voelen, die streng maar rechtvaardig met zijn neus op de feiten werd gedrukt. En daar had hij eigenlijk helemaal geen zin in. Hij had net zo’n goed humeur. Hij besloot dan ook dat hij er niet langer achteraan bleef lopen. Als de meneer het nodig vond om alle schoonheidsfoutjes en kleine oneffenheidjes van zijn huis op te sommen en te fotograferen, dan deed hij dat maar lekker alleen.