Avond

Het begon steeds meer op een duivenhok te lijken, zijn huisgezin, en hij wist maar zelden wie wanneer wel of niet thuis was en voor hoelang. Al was er tegenwoordig dus altijd wel íemand thuis, om hem vanachter krant, tijdschrift of Donald Duck op zijn vingers te kijken. Uit zijn ritme te halen. Zijn ritme dat niet meer bestond. In zijn eigen tijd, waar door Jan en alleman maar grote happen uit werden genomen. Hij kon er maar moeilijk aan wennen, eerlijk gezegd.
Vanavond was zijn vrouw dan juist weer ergens naar toe waarvan ze niet wist hoe lang het ging duren, maar misschien wel de hele avond. Nou ja, de man zat wel goed vanavond, op de bank. Met een boek, en een pot thee, de afwas aan de kant en de tijd toch weer even aan zichzelf. Zijn jongens zaten ook te lezen, er stond een leuk cd-tje op.. prima zo. Misschien dat hij straks nog een film ging kijken, op tv. Of misschien ook wel niet. Misschien keek hij alleen even of het wat was, de film, of niet. Of anders bleef hij bij zijn boek.. hij zou het wel zien.
Maar daar was zijn vrouw alweer thuis. Het was allemaal nogal snel gegaan, vandaar, gaf ze een vluchtige kus, en dat ze nu een film ging kijken die híj niet wilde zien. Dat zei zijn vrouw er altijd bij, dat hij hem niet wilde zien. Dat het dus zo’n soort film was. Of hij dat erg vond, vroeg ze nog, maar de tv stond al aan. Dus of de muziek misschien iets zachter kon, want ze had dan wel de koptelefoon op, ze hoorde het er dwars doorheen. Toen de man even later opstond om een nieuw cd-tje op te zetten, klikte zijn vrouw het leeslampje uit, nu hij toch niet meer las, en trouwens, als hij toch geen muziek meer draaide hoefde zij hier natuurlijk ook niet meer met die vervelende koptelefoon te zitten. Hopla, daar vulde de kamer, het hele huis zich al met het irritante accentje van Meryl Streep.
De man maakte een lange avondwandeling.