Hand in hand

Mijn oudste zoon zit op de middelbare school tegenwoordig. En dat betekent, zo blijkt, dat hij vrij vaak halve dagen thuis op de bank de uren zit te tellen dat hij eigenlijk op school had moeten zijn, als de lessen niet waren uitgevallen hoera hoera en jippiejajee. Vandaag ging ik dus maar een stukje met hem wandelen. Om het nutteloze met het aangename te verenigen. Het was ook nog eens mooi weer tenslotte.
Dat doen we trouwens graag hoor, mijn zoon en ik, samen een eindje wandelen. Hij babbelt er dan vrolijk onsamenhangend op los, en ik brom wat van hmhm en nounou en zozo, ook als ik geen idee heb waar hij het over heeft, dat maakt niks uit. Als vader weet je precies wanneer je hoe moet brommen om de woordenstroom op gang te houden. Gezellig.
En meestal, als we daar dan zo lopen, vindt zijn hand nog steeds automatisch de mijne. Een grote hand, heb je dan al te pakken. Leuk, vind ik dat, dat dat zo gaat. Of eigenlijk vind ik het nog wel iets anders dan leuk. Iets groters. Iets waar ik nu even geen woord voor weet.
De dames, die we onderweg tegenkomen, die vinden het leuk. De oudere dames, de jonge moeders. Welwillend glimlachen ze mij toe, hoe fijn ik daar loop te wandelen, hand in hand met mijn grote zoon.
De sliert schoolmeisjes die kwetterend en twitterend langs komt fietsen, heeft er geen oog voor. Op een paar na. Die kijken bevreemd om, om te zien of ze het goed gezien hebben. Grote ogen vol meisjesafgrijzen. Mijn zoon heeft het niet in de gaten. Gelukkig. Maar hoe lang nog?