Pagina's

vrijdag 9 maart 2012

Het blijft je kind

Het waren moeder en dochter, dat had de man meteen wel gezien, toen hij aanschoof in de vierzitter. Ze zaten tegenover elkaar aan het raam, de man nu naast de dochter. Een dagje samen de stad in geweest en nu weer terug naar huis, schatte hij zo in. Aan de moeder was goed te zien dat zíj dat in elk geval erg gezellig had gevonden. Met milde ogen bekeek ze haar dochter, nu het nog even kon, voor ze straks weer alleen naar eigen huis ging. Ze luisterde welwillend naar het verhaal dat ze afstak, haar grootgeworden kleine meid. Knikte af en toe, en humde en jade of neede en tuurlijkte zacht en bescheiden, dat de man het maar net kon horen. En ze zag natuurlijk heus wel dat haar dochter ondertussen voortdurend met haar telefoontje in de weer was, om tegelijk ook nog vijf what’s:app gesprekken tegelijk op gang te houden, ze deed nadrukkelijk alsof ze dat niet merkte. Ze bleef mild en welwillend knikken en kijken en hummen. Het bleef haar dochter, waarschijnlijk.
Het verhaal van de dochter was alles behalve mild en welwillend. Het was ook niet echt een verhaal, trouwens. Eerder een onafgebroken verongelijkte klaagzang, die ze met veel schel weetjewel de coupé in tetterde. Over haar vriendinnen die haar niet snel genoeg terug what’s:appten, of hun afspraken sowieso niet nakwamen, ook al zo vet irritant weet je wel, omdat ze ze toch al zo weinig zag; haar vader die niet genoeg kledinggeld betaalde, of niet op tijd, of iets anders niet goeds; over haar bijbaantje in de supermarkt, waar al die ouwe vrouwtjes dus nóóit op zondag hoefden te werken en zij dus élke zondag, vet oneerlijk weetjewel, en dat zij nu dus zoiets had van dat ze dus gewoon haar contract niet ging verlengen, omdat ze het dus echt vet gehad had weet je wel.
Haar moeder bracht nu dan toch maar voorzichtig naar voren dat ze dan immers zonder de extra inkomsten zat? En hoe ze dat dan dacht te gaan doen? Dat ze dan misschien beter eerst een ander baantje kon zoeken?
Maar dat vond haar dochter dus vette onzin, weet je wel, want haar vriendin, die redde het dus ook makkelijk zonder baantje, want die leende dus gewoon geld van haar ouders, zonder rente natuurlijk.
Haar moeder, die hier toch ook weer iets voorzichtigs over naar voren wilde brengen, kapte ze meteen af omdat ze dus helemáál geen zin had om dit soort gesprekken in de trein te voeren. Weet je wel.
Daar gaf haar moeder haar gelijk in. Daar had zij net zo min zin in.
En de man had het eerlijk gezegd ook wel een beetje gehad.

9 opmerkingen:

  1. Die lieve moeder heeft toch ergens een steekje laten vallen vrees ik...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja, die moeder... toch wel sneu. Herkenbaar gesprek uit de trein....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. "en humde en jade of neede en tuurlijkte zacht en bescheiden", dat vind ik nou leuk. Complimenten Jos, heel fijntjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jaha pubers zijn heftig maar ik heb gemerkt twintigers zijn ook heftig, gelukkig las ik dat het rond de 25 weer goed kwam!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat schrijf je leuk! Complimenti:)

    Lisette

    www punt lisette baanvinger punt blogspot punt com

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Sja, de moeder heeft het wicht wel zo opgevoed.

    BeantwoordenVerwijderen