Normaalgesproken zou ik niet, nee, zou ik nooit, in een telefoonwinkel terecht zijn gekomen. Van telefoonwinkels heb ik altijd het vage en waarschijnlijk onterechte idee dat er iets niet aan klopt. Ik weet niet waarom. Misschien omdat ik er nog nooit één binnen ben gelopen, dat zou kunnen. Onbekend maakt onbemind. En ik heb niet veel met telefoons. Mijn afkeer van het heilig schermpje, zeker bij andere mensen, wordt steeds groter, dat is het ook. Maar nu stond ik er dan. In een telefoonwinkel. Samen met een vriendin die iets nodig meende te hebben, voor haar telefoon.
Er waren geen andere klanten, er hing een serene rust in het winkeltje. Er was alleen de meneer die in ledigheid achter de toonbank stond. Het was, zoals volgens mij in de meeste telefoonwinkels, een meneer uit zuidoostelijker streken, met zachte ogen en een zwarte baard. Aan de muren en in de schappen hingen en lagen allerlei in hard plastic verpakte kostbaarheden waarvan ik niet één twee drie kon zien wat het was, maar het waren geen telefoons.
Mijn vriendin zocht een houder, die ze in haar camper ergens aan kon bevestigen, met een knijper of iets, zodat ze televisie of netflix kon kijken zonder de hele tijd haar telefoon vast te hoeven houden. Precies zo’n ding, wees ze, als daar boven de toonbank zat geklemd. Die was van de meneer zelf, glimlachte hij, maar hij zou eens kijken. Hij liep zijn winkel in, keek eens aan een rek maar schudde al snel zijn hoofd. Nee, die had hij niet meer. Maar, wilde hij de beroerdste niet zijn, dan verkocht hij haar de zijne wel. Voor twintig euro, omdat hij al uit de doos was.
Nou, dat vond mijn vriendin heel lief, maar wel een beetje duur. Nee, twintig euro wilde ze daar niet voor betalen. Vijftien wel. Misschien werd ze geïnspireerd door het feit dat het een zuidoostelijke meneer was en de aanname dat die wel eens wat afdingen gewend zou kunnen zijn. Maar nee, bleef de meneer vriendelijk glimlachen, twintig euro was de prijs. Eigenlijk vijfentwintig, maar ja, uit de doos.
Er viel een korte stilte.
Ik was de situatie inmiddels al ongemakkelijk gaan vinden, ik ben niks gewend. Ik houd niet van afdingen, niet van onderhandelen en ik houd niet van nee zeggen. Ik koop m wel voor je, zei ik dus, als kerstcadeautje. Daar wilde mijn vriendin dan ook weer niks van horen, nee zeg, ze kocht m zelf. Zonder verder morren pinde ze twintig euro. De meneer bleef al die tijd vriendelijk glimlachen en wenste ons een fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten