Toen ik aan mijn volkstuin begon, wat zal het zijn.. vier jaar geleden denk ik, we zaten in de eerste fase van de pandemie, theater was iets levensgevaarlijks en streng verbodens geworden dus ik had opeens niet veel meer te doen, een volkstuin, als veilige want solitaire bezigheid in de buitenlucht, deed zich tijdens een corona-ommetje voor als mogelijkheid, sprak aldus tot de verbeelding.. enfin, lang verhaal kort, toen ik aan mijn volkstuin begon dus, bouwde ik, met hulp van mijn twee zoons, een zelfverzonnen tuinhuisje. Drie, vier jaar geleden. Van meest overgeschoten hout, en ramen uit de kringloop. Heel veel ramen, zodat het ook als kasje kon fungeren. Het ziet er bepaald kunstzinnig uit maar is te klein om er een beetje fatsoenlijk in te zitten. Wat ik nu jammer vind, ik had mij destijds te houden aan de regels van de vereniging omtrent de maximaal toegestane oppervlakte van tuinhuisjes.
Tja.
Verder is het ook verstoken van iedere vorm van luxe, maar goed, wie heeft luxe nodig? Het heet niet voor niks luxe tenslotte. En als ik wil zitten, doe ik het wel in de zon op het terras vóór mijn huisje. Als ik daar tijd voor heb tenminste, want meestal is er van alles te doen op de tuin.
Zo kon het ook gebeuren dat er na drie seizoenen tuinieren nog altijd geen deur in mijn huisje zat. Geen tijd voor gehad. Geen tijd voor gemaakt, als ik eerlijk ben, want zeker een jaar lang, maar waarschijnlijk nog langer, heeft er een kant en klare deur enorm in de weg gestaan, in en om mijn huisje. Zonder dat ik andere actie ondernam dan ‘m rechtop zetten als ie was omgewaaid of zolang even ergens anders neerzetten tot ie daar weer in de weg stond. En denken: dat moet ik ook een keer doen.
Vandaag kreeg ik dan de geest. Ik kocht twee scharnieren, windhaakjes en een doos schroeven en voor ik het zelf door had hing er een deur in mijn huisje. Na drie, vier jaar. En trots dat ik was! In geen enkele verhouding tot de prestatie, want het was, zoals vaak met dingen die je almaar voor je uitschuift, een werkje van niks. Zo gebeurd, zo gedaan, zei Hendrik Haan.
Nu wil het geval dat er in en om mijn woonhuis ook nogal wat dingen zijn die ik best al een tijdje voor me uitschuif. Dingen waarvan ik regelmatig denk: dat moet ik ook een keer doen. Een vrij lange lijst, is het, vraag maar aan mijn vrouw. Dus ja, wie weet. Wie weet..
Zie ook: Berichten van de volkstuin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten