Open deur

Toen ik aan mijn volkstuin begon, wat zal het zijn.. vier jaar geleden denk ik, we zaten in de eerste fase van de pandemie, theater was iets levensgevaarlijks en streng verbodens geworden dus ik had opeens niet veel meer te doen, een volkstuin, als veilige want solitaire bezigheid in de buitenlucht, deed zich tijdens een corona-ommetje voor als mogelijkheid, sprak aldus tot de verbeelding.. enfin, lang verhaal kort, toen ik aan mijn volkstuin begon dus, bouwde ik, met hulp van mijn twee zoons, een zelfverzonnen tuinhuisje. Drie, vier jaar geleden. Van meest overgeschoten hout, en ramen uit de kringloop. Heel veel ramen, zodat het ook als kasje kon fungeren. Het ziet er bepaald kunstzinnig uit maar is te klein om er een beetje fatsoenlijk in te zitten. Wat ik nu jammer vind, ik had mij destijds te houden aan de regels van de vereniging omtrent de maximaal toegestane oppervlakte van tuinhuisjes.
Tja.
Verder is het ook verstoken van iedere vorm van luxe, maar goed, wie heeft luxe nodig? Het heet niet voor niks luxe tenslotte. En als ik wil zitten, doe ik het wel in de zon op het terras vóór mijn huisje. Als ik daar tijd voor heb tenminste, want meestal is er van alles te doen op de tuin.
Zo kon het ook gebeuren dat er na drie seizoenen tuinieren nog altijd geen deur in mijn huisje zat. Geen tijd voor gehad. Geen tijd voor gemaakt, als ik eerlijk ben, want zeker een jaar lang, maar waarschijnlijk nog langer, heeft er een kant en klare deur enorm in de weg gestaan, in en om mijn huisje. Zonder dat ik andere actie ondernam dan ‘m rechtop zetten als ie was omgewaaid of zolang even ergens anders neerzetten tot ie daar weer in de weg stond. En denken: dat moet ik ook een keer doen.
Vandaag kreeg ik dan de geest. Ik kocht twee scharnieren, windhaakjes en een doos schroeven en voor ik het zelf door had hing er een deur in mijn huisje. Na drie, vier jaar. En trots dat ik was! In geen enkele verhouding tot de prestatie, want het was, zoals vaak met dingen die je almaar voor je uitschuift, een werkje van niks. Zo gebeurd, zo gedaan, zei Hendrik Haan.
Nu wil het geval dat er in en om mijn woonhuis ook nogal wat dingen zijn die ik best al een tijdje voor me uitschuif. Dingen waarvan ik regelmatig denk: dat moet ik ook een keer doen. Een vrij lange lijst, is het, vraag maar aan mijn vrouw. Dus ja, wie weet. Wie weet..

Zie ook: Berichten van de volkstuin

In plaats van insta

Gistermiddag was ik even op de tuin. Het was mooi weer, en ik had goede zin. Een medetuinier, die ik even sprak, was het opgevallen, vertelde hij, dat ik zo weinig foto's plaatste de laatste tijd. Op insta, bedoelde hij. Want dat deed ik graag, foto's plaatsen op insta. Zeker tien jaar gedaan. Met een klein verhaaltje erbij. Over de wederwaardigheden op de tuin ook veel, de laatste jaren. En blijkbaar werd dat gezien. En gewaardeerd. En nu dus ook gemist. Want insta, dat doe ik niet meer. Evenmin als facebook. Dat kan echt niet meer, vind ik. Alles permanent verwijderd. Al zal dat permanent wel met een korreltje zout genomen kunnen worden. Ik heb heus de illusie niet dat ik er de wereld mee verbeter, daar lijkt op het ogenblik toch ook geen redden aan, maar als iets zo overduidelijk niet deugt, hoef ik daar niet bij te horen. Ik word tenslotte ook geen lid van de pvv, ik eet geen vlees, ik tank niet bij shell, ik lees geen telegraaf, ik vlieg niet.. ik ben zo woke als de pest. Legde ik ook de medetuinier uit. Toch bedacht ik mij bij het naar huis lopen dat ik het zelf eigenlijk ook wel een beetje mis, mijn eigen tuinverslagen. Vandaar dat ik besloot hiernaast alsnog een nieuw weblog te beginnen, speciaal voor de foto’s en de berichtjes over de volkstuin. Op instagramleest geschoeid. Voor wie het leuk vindt. Het adres is www.berichtenvandevolkstuin.blogspot.nl , zoals ook in de zijkolom staat vermeld.