Zelf ben ik direct na de middelbare school bij de eerste mogelijkheid die zich voordeed gillend het ouderlijk huis ontvlucht, om er na een paar jaar pappen en nathouden nooit meer terug te komen - mijn jongens, van 22 en 23 inmiddels, wonen nog altijd thuis. Niet helemaal meer onder papa’s vleugels natuurlijk, hoewel die nog wel steeds de voorraadkasten vult, hun was doet en hun potje kookt.
Gedeeltelijk heeft dat te maken met het feit dat er in dit rijke, welvarende land alleen nog in huisvesting voor rijke en welvarende mensen lijkt te zijn voorzien, omdat we bedacht hebben dat het een goed idee was de projektontwikkelaar, de durfinvesteerder en andere prinsbernhardachtigen hier de vrije hand te geven. Maar ik durf hier ook wel hardop te beweren dat mijn jongens het best nog gezellig vinden, zo bij papa en mama in het nest. En ja, papa en mama vinden dat - op een doodenkele uitzondering na - ook best nog gezellig. Inmiddels komen er ook vriendinnen over de vloer, die blijven eten, die blijven slapen, die ’s ochtends nog op de bank blijken te hangen.. zo af en toe wordt er bezoek ontvangen en wordt de benedenverdieping in bezit genomen door een handjevol gasten die stuk voor stuk ruim boven ons uittorenen, al hebben we ze nog als kleuter over de vloer gehad, en die naarmate de avond vordert luidruchtiger gesprekken voeren.. het is allemaal best.
Het is fijn om ze nog elke dag thuis te horen komen, van hun werk, van school of waar ook maar vandaan, hun verhalen te horen, hun jouw verhalen te vertellen, samen te eten, deel uit te maken van hun dagelijks leven. Het is fijn nog even een gezin te zijn.
Voor zolang dat nog duurt. Want heel even leek daar opeens verandering in te komen. De oudste meldde terloops dat hij volgende week een bezichtiging had. De jongste, die zich onlangs bij een antikraakburo had aangemeld, bleek ook al meteen een huis te zijn aangeboden. En ik weet het wel, zo hoort het te gaan, en het is goed zo, maar het was wel even slikken. Een leeg nest. Voor het eerst in 35 jaar - nog altijd meer dan de helft van mijn leven.
Nu bleek het piepkleine huisje dat mijn oudste bezichtigde een uitgebreide verzameling verborgen en niet verborgen gebreken, waar overigens ongetwijfeld evengoed wel weer twee ton op geboden zal worden, en besloot mijn jongste dat hij de aangeboden woning niet kon betalen, nu de coronamaatregelen zijn inkomen hadden gehalveerd, dus het gevaar is tijdelijk afgewend.
Je zult mij niet horen zeggen dat ik daar blij om ben, zoals gezegd: zo hoort het te gaan, maar van iets van opluchting was weldegelijk sprake. Al blijft het uitstel natuurlijk. Onvermijdelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten