Mondkapje

Met aan elke hand een volle boodschappentas kom ik de supermarkt uit, mijn mondkapje nog voor. Dat doe ik bij de fiets pas af, als ik de tassen heb neergezet en ik mijn handen vrij heb. Ik zou het ook al af kunnen doen voordat ik de tassen de boodschappenkar uit til, dan heb ik mijn handen ook vrij, maar dan ben ik officieel nog binnen en ik wil zo min mogelijk recalcitrant zijn, in dezen.
Een oudere mevrouw die net van haar fiets is afgestapt, het is een moeilijke fiets met drie wielen en een mand achterop, ziet mij aankomen en blijft staan. Ik zie haar dralen, op haar vestzakken kloppen, ik hoor haar iets ouderwets als ‘oh jeetje’ mompelen en begrijp dat ze geen mondkapje mee heeft. Omdat ik nu ook blijf staan spreekt ze me aan. En zegt dat ze geen mondkapje mee heeft. Nu kan ze niet naar binnen om haar boodschappen te doen, zie ik haar denken. Ze kijkt om naar haar moeilijke fiets. Aarzelt. Moet ze nou weer helemaal terug naar huis, zie ik de moed haar in de schoenen zinken.
In mijn binnenzak heb ik een extra mondkapje, weet ik. Check ik. En ik dacht niet dat ik het gebruikt had, het is namelijk een geheel witte en die vind ik niet mooi. Ik heb liever een wit-blauwe of een zwarte. Ik weet ook niet waarom ik de witte dan bij me heb, maar het is zo.
Ik bied de mevrouw mijn extra mondkapje aan, met de aantekening dat ik het niet gebruikt heb. Het is een spontaan gebaar. Een opwelling. Terwijl ik het doe bedenk ik al dat het misschien niet handig is. Dat ik zelf nooit van mijn eigen gebaar gebruik zou maken. Maar de mevrouw neemt het opgelucht aan en doet het zonder aarzelen voor waardoor ik moeilijk terug kan. Ze verontschuldigt zich nog dat ze het mij wel niet terug zal kunnen geven, omdat ik nu immers naar huis ga. Waarop ik dan maar zeg dat ik dat niet erg vind, dat ik er genoeg heb, en we nemen afscheid.
Later pas bedenk ik dat bij de ingang van de supermarkt altijd een hele doos mondkapjes klaar staat, voor wie er geen heeft. Dat dat natuurlijk een veel betere oplossing was geweest. Het blijft me een tijdje dwarszitten, maar ik denk niet dat dat bij de mevrouw ook zo is.