Pagina's

maandag 3 juni 2019

Plek voor twee







Na een lange dag wandelen nemen mijn jongste zoon en ik de trein terug naar huis. Het was een warme dag ook nog, het leek verdorie wel zomer. We zijn moe en tevreden. Met onze rugzakken voor ons uit stappen we een redelijk gevulde coupé in, het is een doordeweekse dag, we zitten nog in de spits, de randstedelijke leegloop richting het noorden. Hoe noordelijker we komen hoe rustiger het zal zijn, maar nu is het nog even zoeken naar een plaatsje waar we kunnen zitten. Naast elkaar, ook nog, liefst. De nodige zitplaatsen zijn in beslag genomen door bagage, zoals dat gaat, in een beschaafd land als het onze, waar normen en waarden immer hoog in het vaandel staan. De ervaring leert dat de bagage alleen na mondeling aandringen met de grootst mogelijke tegenzin op schoot zal worden genomen of tussen de voeten op de grond zal worden gezet. De bagage betekent eigenlijk: rot op, laat me met rust, ik wil hier alleen zitten, zoek maar een andere plek, ga maar in het halletje staan. Tja. Wij hebben geen zin in mondeling aandringen en onwillig zuchtende medepassagiers op een mooie dag als deze en dat hoeft gelukkig ook niet want verderop is nog plek voor twee, zien we.
Verderop zit ook een parmantig appende meneer in korte broek die ons aan ziet komen lopen en een beleefd gebaar meent te maken door zijn voeten van de bank tegenover hem te halen. Om plaats voor ons te maken. Zijn blote voeten. Zijn blóte voeten. Dat wij dus wel mochten gaan zitten op de bank waar híj net nog zijn blote zweetkakken had liggen. Die hij nu weer in zijn sandalen heeft gestoken. Zwijgend wegkijkend bedanken wij voor de eer en nemen plaats op de bank aan de andere zijde, schuin tegenover hem. De meneer werpt ons een verongelijkte blik toe, waarschijnlijk ook in antwoord op ons nauwelijks onderdrukt misprijzen, legt dan zijn voeten, zijn blote voeten, weer terug op de bank tegenover hem en hervat zijn parmantig appen. De hele reis naar huis blijven de voeten hardnekkig in onze ooghoeken plakken.

De illustratie bij dit stukje is een detail van het schilderij 'Vincent in Londen' van Emo Verkerk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten