Old skool

Volkomen onverwacht vroeg zijn jongste zoon hem vandaag of hij zijn biebpas mocht lenen.
De man viel bijna van zijn stoel, toen hij dat hoorde. Zonder zich te bezeren gelukkig, omdat het alleen figuurlijk was en hij in werkelijkheid de was stond te vouwen, maar evengoed.. had hij dat nou goed verstaan? Vroeg zijn jongste zoon hem daar om zoiets analoogs en twintigste eeuws als een biebpas?
Zelf ging de man nog regelmatig naar de bibliotheek. Om papieren boeken te lenen, want dat moest je er bij zeggen tegenwoordig, dat ze van papier waren. Boeken die hij dan thuis, in een stoel, met een kopje thee ging zitten lezen. En als het een goed boek was, werd de thee koud en het huishouden vergeten. Heel old skool allemaal, maar hij deed er verder geen vlieg kwaad mee.
Van zijn jongste zoon verbaasde het hem eerlijk gezegd dat die dus nog scheen te weten dat er zoiets als een bibliotheek bestond. De meeste andere educatieve uitjes waarop hij hem als leuke jonge vader had meegenomen waren zo goed als vergeten, zo bleek vrij regelmatig. Hij had het allemaal net zo goed kunnen laten, dacht de man wel eens monkelend, al was zijn zoon nu dan toch maar mooi op weg naar de bibliotheek. Zijn vaderhart veerde op.
Tot hij het gevouwen wasgoed van de jongste in zijn kamertje legde en op zijn buro - althans.. de stapel rotzooi waaronder zijn buro voor het laatst was gesignaleerd - de doos van Assassins Creed zag liggen. Een mild-moorddadig computerspel dat enige jaren geleden, toen zijn vrouw en de man de strijd nog niet hadden opgegeven, na lange onderhandelingen als eerste echte game naast Minecraft werd getolereerd. Inmiddels speelden zich zonder enige vorm van onderhandeling vrij continu veel verschrikkelijker dingen af, op de schermen van hun jongens. Dingen waarvan de man zich dan afvroeg waarom dat eigenlijk nog een spel werd genoemd. Amusement. En wat daar dan in vredesnaam precies leuk aan was. Dingen waarvoor je, als het op het journaal kwam, gewaarschuwd werd. Dat het schokkende beelden bevatte.
Maar goed, nu begreep de man dus wat zijn zoon in de bibliotheek te zoeken had. Nieuwe games. Duh. Op de één of andere manier vond hij het ook wel weer een geruststellende gedachte. Dit paste tenminste in het plaatje.
En toen - ik verzin dit niet, zou Sylvia Witteman zeggen - kwam zijn zoon thuis met twee dikke papieren boeken met hele kleine lettertjes over de geschiedenis van het Romeinse Rijk. Want dat leek hem interessant..
Daar zat de man dan, met zijn plaatje. Wie zou het puberbrein ooit begrijpen? Hij niet in elk geval.