Uitstel

Zo af en toe werd de man door zijn jongste zoon uitgedaagd tot een wedstrijdje armpje drukken. Typisch mannendingetje natuurlijk. Kijken wie het sterkste is. Het verste kan. De grootste heeft.
Testosteron en macho en zo, dus niet goed te praten waarschijnlijk, qua feminisme, maar daar had zijn jongste zoon geen boodschap aan. De man volgde dat ook niet meer zo heel erg trouwens. En die jongen had daar nou eenmaal af en toe behoefte aan, op zijn leeftijd, een krachtmeting met zijn vader. Kijken wie de sterkste was. Of hij al de sterkste was. Groar! Dus: ellebogen op tafel!
De laatste keer, een jaar geleden zal het geweest zijn, misschien wel langer, was de man nog met de schrik vrijgekomen. Voor nu zag hij zijn geest al zweven. Zijn jongen stak anderhalve kop boven zijn vader uit - hij moest bukken om de oude man gedag te kussen - en was vier avonden per week in de sportschool te vinden, waar hij steeds grotere gewichten stond te deadliften.
De man bezocht tegenwoordig dan ook wel de sportschool, maar dat mocht eigenlijk ook weer geen naam hebben. Dat was meer de vergeefse en te laat ingezette strijd tegen het verval. Nee, hij maakte zich op om het onvermijdelijke waardig, en met gepaste trots te ondergaan. Bijna zeventien, was zijn jongste. Een goed moment, voor zoiets.
Maar het hoefde nog niet. Tot zijn eigen verbazing.
Hoewel verder alles wat hij als vader ooit te berde bracht onmiddellijk en compromisloos in twijfel werd getrokken, en hij voor zijn zoons allang niet meer de man was die hij ooit in hun jongensogen geweest was, was hij tot nader order dus nog wel de sterkste papa van de wereld. En, hij gaf het toe, dat deed zijn vaderhart goed.
Wel jammer dat zijn vrouw óók nogal verbaasd bleek. Nog verbaasder dan hijzelf, eigenlijk. Daar baalde hij wel een beetje van ja.
Ook een mannendingetje, waarschijnlijk.