Niet genieten

Tijdens de eerste zonovergoten herfstwandeling van het seizoen waren zijn vrouw en de man verzeild geraakt in een hippe strandtent, op het betere strand. Voor het bijbehorende kommetje soep. Noordzeevissoep, om precies te zijn.
Het was behoorlijk druk in de hippe strandtent, een tafeltje voor twee zat er zo één twee drie niet in. Zijn vrouw en de man namen daarom min of meer noodgedwongen plaats op een zojuist vrijgekomen loungemeubel, een zeer langgerekt lederen kussen met te ver naar achteren geplaatste rugleuning, waarvan het de bedoeling was dat je jezelf er juist ongedwongen op drapeerde, wat nog niet meeviel met een vrij zware kom hete soep in de hand.
Het loungemeubel was zelfs zó langgerekt, en in L-vorm bovendien, dat het naast zijn vrouw en de man ook nog plaats bood aan een jonge vader met zijn zoontje, die zich zonder te groeten of notitie van hen te nemen aan hetzelfde, in verhouding tot de bank vrij kleine salontafeltje installeerden. Knie aan knie zat de man daar met de jonge vader.
De jonge vader was gekleed in een robuust vest met opstaande kraag en daaroverheen een blauwe outdoorjas. Aan de voeten wandelschoenen die nog niet veel hadden meegemaakt en op het nonchalant net niet geschoren hoofd zo’n ten onrechte opnieuw in de mode geraakte platte pet. Een flat cap, heette het nu waarschijnlijk, voor dat geld.
De jonge vader had er duidelijk niet al teveel zin in. In zijn zoontje. Hij was er misschien mee opgescheept, door zijn ex, op zijn vrije dag, terwijl hij eigenlijk heel andere plannen had.. dat wist je natuurlijk niet, maar het was goed te zien dat hij er niet op was ingesteld er dan toch maar iets van te maken.
De man snapte er niks van, want het was een aandoenlijk zoontje, met een ferme snottebel en zijn donkere haar door de war. Een kilo zand in zijn laarzen. Maar met hoeveel aanstekelijke verwondering het zoontje de hippe strandtent ook van commentaar voorzag, met hoeveel ontroerend kinderlijk enthousiasme hij zijn warme chocolademelk met slagroom ook hapje voor hapje naar binnen lepelde, hoe aanmoedigend hij zijn zwarte kijkers ook op zijn vader richtte om antwoord, de jonge vader reageerde verveeld en afwezig op zijn vrolijk gebabbel. Liever bladerde hij door de krant.
Sukkel! Dacht de man. Enorme sukkel! Geniet er nou toch van! Nu het nog kan. Straks is hij vijftien, straks is hij veertien, en dan is dit allemaal voorbij. Voor altijd voorbij.