Pagina's

zaterdag 26 april 2014

De vader van Ricardo

Ik heb hem maar één keer héél kort ontmoet, en dat is járen geleden. Toch denk ik nog vaak aan de vader van Ricardo. Altijd als ik mijn voicemail wil afluisteren namelijk, want daar staat hij, in het telefoonboek van mijn telefoon: bij de V, van vader. Vlak boven voicemail, vandaar.
Ik weet dus niet eens hoe hij heet, behalve dan: vader van Ricardo. De naam die kinderen elkaars ouders geven, om er van af te zijn. Hoewel ik ‘de vader van’ zelf altijd als een eretitel heb beschouwd.
Maar goed.
Ricardo was korte tijd een vriendje van mijn oudste zoon, dat die dag voor het eerst bij ons over de vloer lag, om met de playmobil te spelen. Wat nogal bijzonder was, omdat we hier nog maar net woonden, en het dus leuk was dat er meteen al een nieuw vriendje in beeld was.
Zijn vader had Ricardo met de auto gebracht. Omdat Ricardo nou eenmaal niet op de fiets was, maar misschien ook wel omdat hij even wilde zien aan wiens zorg hij zijn zoon zou toevertrouwen. We maakten dus ook een aftastend praatje, zoals dat dan gaat, terwijl onze zonen het spel vast begonnen. Wij waren juist verhuisd, vanuit de grote stad, en ik was als man dan thuis met de kinderen.. onderwerpen genoeg voor wat verkennende vragen. De vader van Ricardo was dan weer net gescheiden en had daar zonder mijn vragen al het nodige over te vertellen. Nee, erg vrolijk was hij niet. Waar het praatje ook iets ongemakkelijks van kreeg.
Bij het afscheid had hij zijn telefoonnummer gegeven, voor als Ricardo eerder naar huis wilde dan nu werd afgesproken. Of voor als er iets anders was. Maar alles verliep voorbeeldig die middag, dus ik had het nummer niet nodig. Ook daarna heb ik het nooit gebruikt. Ricardo was verder eigenlijk altijd bij zijn moeder en bovendien beklijfde de vriendschap niet. Ricardo verdween weer uit beeld. Later zelfs ook letterlijk omdat zijn moeder, met Ricardo en zijn broer maar zonder hun vader, naar de andere kant van het land verhuisde, om met een nieuwe vriend samen opnieuw te beginnen. De vader van Ricardo, hoorde ik nog weer later, heeft het allemaal niet kunnen verwerken en pleegde zelfmoord.
Een triest verhaal, waar ik eigenlijk niets mee te maken heb. Behalve dan dat de vader van Ricardo, omdat ik het oneerbiedig vind hem nu nog te wissen, dus nog altijd in mijn telefoon staat. En ik daardoor nog vaak aan hem denk.
Ik hoop maar dat hij daar wat aan heeft.

1 opmerking:

  1. Zo zou ik sinds vandaag het nummer van mijn vriendin moeten wissen. Want ze werd vorig jaar plotseling weduwe. En ze heeft nu een ander nummer. Wat houdt me tegen? Alsof ik met het wissen van haar nummer, ook haar man zou wissen. Ik ken hun nummer al twintig jaar uit mijn hoofd. Maar toch. En het nummer van mijn oma, die ook dood is. Of al diezelfde Henken en Petra's die er zijn. Smste ik onlangs de verkeerde: 'Ik weet niks van een nieuwe douchewand en P en ik zijn uit elkaar'. Meer nog dan eerbied is het misschoen ook de ontembare honger naar verhalen. In telefoons zitten er vele. Ook trieste. Zo blijkt maar weer.

    BeantwoordenVerwijderen