Fantoompijn

Gearmd als vanouds en weleer, liepen de man en zijn vrouw door de zwoele nazomeravond, terug naar hun hotel. Ze waren een goedgemikt weekendje weg, met z’n tweetjes, in de grote stad. Nog nagenietend van een zonnige dag en een genoeglijk avondje uit liepen ze daar. Zichzelf genoeg, zogezegd.
Vanuit het donker kwam hen een man tegemoet. Een oudere man was het, een oudere meneer. En hij zat in een elektrisch scootmobiel. Of hij iets mocht vragen, riep hij al van een afstandje, met een slordige, schorre stem, zodat de man en zijn vrouw eigenlijk ook meteen al wel wisten wát hij zou gaan vragen. Maar goed.
Als het maar geen geld is, hadden ze vroeger, toen ze zelf nog in de grote stad woonden, wel eens geantwoord in zo’n geval. Gewoon, om te zien in welke bochten er gewrongen werd om uiteindelijk natuurlijk tóch om geld te vragen.
Maar zo ad rem waren ze vanavond niet. Misschien vanwege de scootmobiel, of de leeftijd van de oudere meneer, of omdat hij er verder eigenlijk niet heel onverzorgd uitzag of zo. Of omdat hij er nogal onvriendelijk bij keek, waar hij misschien verder ook niks aan kon doen.. in elk geval, deze keer antwoordde de man met een voorzichtig beleefd: dat ligt eraan. En dat kon de oudere meneer zich wel voorstellen. Waarna hij hen moeilijk verstaanbaar toebeet dat zijn been was geamputeerd - hij rommelde nog wat aan zijn broekspijp, om zijn verhaal met beelden te ondersteunen waarschijnlijk, maar dat lukte gelukkig niet zo snel - en dat hij nu fantoompijn had. Waar hij medicijnen voor was gaan halen, maar waarvoor hij nu, omdat het immers weekend was, een eigen bijdrage moest betalen. Van minister Flink, grauwde hij er nog een maatschappijkritische noot aan vast ook.
Dat hij dus inderdaad geld wilde, concludeerde de man.
Tja.
Zijn vrouw wilde er niet aan beginnen. Die vond dat de oudere meneer zijn been op vrijdag waarschijnlijk óók al was geamputeerd, dat we een prima zorgstelsel hadden in ons land en dat de meneer er dus makkelijk voor had kunnen zorgen dat hij genoeg pillen in huis had om het weekend door te komen. En de man wist natuurlijk ook wel bijna zeker waar de meneer zijn fantoompijn mee ging bestrijden, maar ach.. het was een mooie avond.. en de meneer zat natuurlijk ook niet voor zijn plezier in een scootmobiel om geld te bedelen. De man wilde nou ook weer niet te ver meegaan in de heersende opvatting dat iedereen volledig verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk. Of ongeluk.
Nee, we geven die meneer gewoon een euro, besliste de man barmhartig, dan is hij misschien toch een beetje geholpen vanavond.
Maar nee, schamperde de meneer verontwaardigd vanuit zijn scootmobiel. Nee, één euro, dáár had hij niet zoveel aan. Daar kon hij helemaal níks mee. Zestien, moest hij er hebben. Zestien euro, had hij nodig.
Nou ja, alle kleine beetjes helpen.. had de man zijn ongewenste euro eigenlijk al in de toch maar wel uitgestoken hand van de meneer gelegd, die er daarna zonder te bedanken vol gas mee vandoor zoefde, de man en zijn vrouw in verwarring achterlatend.
Zijn vrouw probeerde begripvol op haar tong bijtend niet al te erg te doen van dat ze het wel gezegd had. En ondanks alles verbouwereerd stak de man zijn portemonnee weer weg. Hij voelde opeens een stekende fantoompijn opkomen. Hij wist alleen niet precies waar.