Er is nou niet zo heel erg veel om je optimistisch over te gaan lopen voelen natuurlijk, toch verliet ik het stembureau in een stemming die daar verdomd veel op leek. Tegen het cynische beter weten in het sprankje hoop dat het iets uitmaakt. Dat je met je ene stem niet alleen staat. Dat je er één van velen bent. Dat er na vandaag misschien een iets minder kille wind zal waaien. Dat we toch in een beschaafder land blijken te wonen dan het zich liet aanzien de laatste jaren. In die stemming verliet ik het stembureau. Lang hoefde het niet te duren. Daar meldde zich ronkend een Dodge Ram. Zo’n opgestoken middelvinger op wielen waar altijd maar één mannetje in zit en waarvan de enorme open laadbak nooit, maar dan ook nooit iets anders vervoert dan het opgeblazen ego van de bestuurder. De Dodge Ram gedroeg zich zoals je dat van een Dodge Ram verwacht. Hij kwam net iets te hard aan rijden, op de linkerhelft van de weg omdat hij om een geparkeerde auto heen moest, dwong daarbij een voorrang hebbende tegenligger tot stilstand, stuurde met een ruk naar rechts, om zijn obstakel, de geparkeerde auto heen, ragde over de stoep de grasberm in en beschouwde de zaak als afgehandeld. Er lag een vrij behoorlijk parkeerterrein voor het stembureau, dat nog over ruim voldoende plekken beschikte waar zelfs de Dodge Ram wel in zou passen, maar nee. De bestuurder sprong uit zijn cabine en beende breed naar binnen. Om te gaan stemmen. Ik vermoed dat ik weet waarop. Nee, er is nou niet zo heel erg veel om je optimistisch over te gaan lopen voelen, wist ik weer. Want hoe het straks ook uitpakt, in de basis verandert er helemaal niks.