De vakantie zat er wel zo’n beetje op, voor de man. Dat wilde zeggen, hij was teruggekeerd op het honk, van zijn avonturen in den vreemde net over de grens. Alweer een tijdje trouwens, maar deze week was zijn vrouw dan weer aan het werk gegaan en begon het dagelijks leven tenminste weer iets van een ritme te krijgen, al was het nog behoorlijk abstract. Zijn jongens hielden er in hun zich nog twee weken oneindig voortslepende schoolvakanties namelijk weliswaar een redelijk stabiel ritme op na, van ’s middags tegen tweeën langzaamaan opstaan en ’s nachts tegen drieën langzaamaan weer terug naar bed met weinig tot geen activiteit van betekenis daar tussenin, maar die regelmaat werkte eerlijk gezegd eerder ontregelend dan wat anders.
Hoe het ook zij, één ding verliep in elk geval wél alvast geheel volgens de klok, en dat was het humeur van de man. Ieder jaar, iedere vakantie, ieder weekendje weg zelfs doorliep dat dezelfde fasen. Strijk en zet.
Vol goede moed keerde hij allereerst terug op het honk, in de volle en blijde overtuiging dat alles vanaf nu allemaal heel anders zou gaan. Héél anders. Alles. Dat had hij dan in de vakantie lopen bedenken, dat dat moest en dat dat zou. Allemaal. Dat dat veel beter zou zijn.
Daarop volgde een soort tussenfase, waarin nog niet zo heel veel gebeurde omdat er nou eenmaal moest worden uitgepakt en opgeruimd en gewassen en gedaan, en.. ja.. ook omdat het nog een klein beetje vakantie was natuurlijk en er tenslotte best een beetje mocht worden nagenoten. In deze fase werd de goede en blijde moed langzaamaan steeds diffuser, steeds schimmiger, om uiteindelijk geheel te worden uitgedoofd door het besef dat het allemaal natuurlijk gewoon zo’n beetje bij het oude ging blijven. Dat alles gewoon z’n oude, vertrouwde gangetje zou blijven gaan.
Gevolgd door een periode van mild mismoedig chagrijn.
In die periode was de man dus nu beland.
Tja. Jammer.
Maar geen man overboord, en zeker de man niet, want omdat dit ieder jaar volgens hetzelfde patroon verliep, wist hij ook dat spoedig de volgende fase zou aanbreken. Waarin hij zich realiseerde dat z’n oude, vertrouwde gangetje helemaal zo slecht nog niet was. Helemaal niet zelfs. Integendeel.
Die goeie ouwe fase kwam eraan, hij wist het.
Hij kon bijna niet wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten