Nu overal in zijn huis de vloerbedekking lag, en ieder kamertje tot in alle hoeken in gebruik was genomen, had de man eigenlijk nergens nog voldoende ruimte om de laatste klussen te doen. Zoals nog wat plinten en aanverwanten schilderen, bijvoorbeeld. Uit arren moede had hij de boel in de huiskamer dan maar aan de kant geschoven, oude kranten over de vloer uitgespreid en daar de schragen uitgeklapt. Het moest gebeuren, tenslotte.
Uiteindelijk pakte het niet zo slecht uit trouwens, hij kon er een lekker muziekje bij opzetten, op volle kracht, en van buitenaf gezien zag het er nog reuze geïnspireerd en actief uit ook. De zon scheen door de ramen naar binnen, de man kreeg er gewoon nog een goed humeurtje van ook. Gratis en voor niks.
Oh, kijk.. daar zag hij zijn oudste zoon thuiskomen, voor wiens kamertje de plinten en aanverwanten bedoeld waren. Dat zou zijn zoon wel weten te waarderen, dacht de man tevreden, dat er, na een klein dipje, weer beweging in zat, in de afwerking van zijn kamertje. En waardering, de man zou het niet ontkennen, was precies wat hij nodig had, zo af en toe. Net als iedereen, natuurlijk.
Jammer genoeg had zijn oudste zoon daar vandaag in elk geval geen boodschap aan. Wát een giftige dampen, luchtte hij zonder verdere begroeting meteen maar zijn hart. Zíjn hart was geen moordkuil, dat was duidelijk.
En nog voor de man hem er beteuterd op kon wijzen dat het dus wel zíjn plinten waren, was zijn zoon al onderweg naar de keuken, en de broodtrommel. Om te kijken of er nog krentenbollen waren.
Maar die waren er niet, wist de man al.
Dus dat zou ook wel niet goed zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten