In de half verdoofde stemming die daar nou eenmaal voor nodig is, liep de man tussen de schappen van zijn vaste supermarkt de boodschappen bij elkaar te scharrelen. Gedachten op nul, blik op oneindig. Yoghurt, appeltjes, broccoli. En krentenbollen natuurlijk. Toonbeeld van sufheid, welbeschouwd, maar goed.. iemand moest het doen.
Ergens op de achtergrond van het eeuwig wat zullen we eten vandaag, hield hij zich bezig met de vraag of het nou inderdaad Massive Attack was, dat hij hoorde. Het leek hem sterk eerlijk gezegd, aangezien hij zichzelf in de supermarkt regelmatig hardop voor zich uit hoorde foeteren wat een kutmuziek ze hier toch altijd draaiden. Het soort aanstootgevend niet aanstootgevende midden op de weg muziek waar hij puisten van in zijn nek kreeg. Geluidsoverlast. Als het écht heel erg was, was het nog nederlandstalig ook. Dan zou hij de supermarkt het liefst meteen weer uitlopen. Rennen! Gillend! Zonder boodschappen desnoods. Hoe kon je in vredesnaam nadenken over een gezonde en smakelijke maaltijd, als je Jan Smit er doorheen hoorde jeremiëren? Of de 3J’s? Of Guus Meeuwis?
Maar goed, nu was het dus weldegelijk Massive Attack, dat hem op zijn gang langs de schappen begeleidde. Het min of meer op zijn stemming van toepassing zijnde nummer Better Things, herkende hij nu, van het tweede album Protection, uit 1994, met Tricky voor het laatst nog in de gelederen en Tracey Thorn, van Everything But The Girl, als gastzangeres. Ja, de man was een kenner. Een liefhebber bovendien.
Toch werd zijn stemming er niet beter op. Blijkbaar, bedacht hij somber, was het dus al zo ver gekomen dat Massive Attack geschikt werd bevonden als achtergrondruis voor het winkelend publiek dat hij hier elke dag om zich heen zag jutten en jullen. Mensen die zonder blikken of blozen zo’n gratis bekertje koffie zaten te drinken, bijvoorbeeld. Mensen die de aanbiedingenfolder in de aanslag hielden. Mensen die het áchterste pak melk pakten, vanwege de datum. Mensen die ongegeneerd een gratis stukje worst liepen te kauwen, die twéé stukjes gratis worst namen, omdat het immers gratis was. Mensen die nog nóóit van Massive Attack hadden gehóórd. Waarschijnlijk nog niet eens van Everything But The Girl. Laat stáán van Tricky.
En wat zei dat over hem? Somberde de man verder. Hoe suf was het om muziek in huis te hebben die ze in de supermarkt op bejaardendag draaiden?
Feitelijk kon het maar één ding betekenen natuurlijk. Maar de man was er nog niet aan toe die conclusie hardop te trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten