Hij was er niet op voorbereid, de man. Onaangenaam verdoofd liep hij in de supermarkt de dagelijkse boodschappen te doen, zonder al teveel acht te slaan op wat er zoal aan winkelend publiek om hem heen drentelde. Daar werd hij namelijk ook niet vrolijker van, zo over het algemeen. En zonder het te willen overdrijven zou je kunnen zeggen dat de man vandaag niet direct in zijn meest opgewekte versie ten tonele verscheen. Bovendien was hij zojuist tot de deprimerende ontdekking gekomen dat Massive Attack, één van zijn favorietste bands, tegenwoordig als muzak in de supermarkt werd gedraaid. Wat hem het verontrustende gevoel had opgeleverd dat zijn muzieksmaak blijkbaar was afgezakt tot ver beneden mainstream, omdat Toto toch echt het meest vooruitstrevende en onaangepaste was dat hij ooit in de supermarkt had gehoord. En ook verder verkeerde de man vandaag in onvrede met het waarschijnlijk ook nog wel terechte idee dat hij zich in niets onderscheidde van zijn winkelende medemens. De ingedutte, grijzende modelburger uit de provinciestad. Hij was er, kortom, niet op voorbereid dat hij plotseling werd aangesproken, door twee meisjes van een jaar of twaalf, die hem op opgewonden toon en volume toe-kwinkeleerden dat “hij toch die dichter was?”
Maar het klopte wel, de man herkende ze nu. Een paar weken geleden was hij inderdaad als dichter op bezoek geweest bij een school, om voor te lezen uit eigen werk. Het was een piepklein, zieltogend dorpsschooltje van twee klassen geweest, maar dat had het niet minder leuk en bijzonder gemaakt. Zeker niet. Zo vaak kwam het bovendien niet voor dat de man mocht voorlezen uit zijn zeer ten onrechte zo goed als onbekend gebleven oeuvre, dus dat alleen maakte het al bijzonder genoeg, voor de man. En voor de meisjes blijkbaar ook, want die hadden hem herkend, achter zijn boodschappenkar met krentenbollen en broccoli. De man maakte een vrolijk praatje met ze, totdat ze zich rennend weer bij hun moeder vervoegden.
“Mam! Die man, dat is die dichter, die bij ons op school was!” schalde het tussen de schappen door, dat iedereen het wel moest horen. Zelfs de man. Zijn humeur klaarde er helemaal van op. Inderdaad, herinnerde hij het zich weer: je zag het misschien niet aan hem, maar hij was de dichter! Dichter, dat was hij! Hoe kon hij het vergeten?
En of het nog niet genoeg was allemaal, werd op de achtergrond ook nog eens Massive Attack gedraaid. In de supermarkt!
Wat een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten