De wonderbaarlijke David Bowie

Zou het mogelijk zijn nog één originele gedachte, een nog niet geformuleerd idee, een nieuwe invalshoek te vinden voor een stukje over het bezoek aan David Bowie Is, in het Groninger Museum? Nee natuurlijk. Bovendien, iedereen is zelf al geweest. Wie nu nog niet geweest is, wie er nog niets over gezegd of geschreven heeft, heeft waarschijnlijk niets met David Bowie. En  zulke mensen bestaan niet eens. Zeker niet sinds 10 januari 2016. Dus ja..
Goh..
Bowie..
Ook al dood..
Nou.. de eerste elpee die ik van hem in huis haalde was Station To Station. Uit nieuwsgierigheid allicht. Ik was nogal een laatbloeier op muziekgebied en al dat gedoe met ooglappen en strakke panties op platformzolen was een klein beetje aan mij voorbijgegaan, of bij me weggehouden, weet ik het.. Ik was er nog niet aan toe, kan ook nog.. maar Golden Years, dat toen in de top 30 gestaan zal hebben, dat snapte ik opeens wel. Dat kwam aan. Station To Station dus. Jezus, wat vond ik dat mooi. En niet alleen Golden Years, maar alles wat er op stond. Word On A Wing, luister daar eens naar, zou ik zeggen, maar pas op, want je kunt niet meer terug. Verliefd worden op een elpee, ik weet niet of het kan, maar ik was het, destijds. Jazeker. Tot over mijn oren.
Is dat interessant? Mwah, waarschijnlijk niet. Al moet ik dus wel zeggen dat ik na de Bowie tentoonstelling, of eigenlijk al terwijl ik er zo rondliep, datzelfde gevoel weer helemaal terug had. Verliefd. Op de muziek. En op David Bowie. En dat is dan misschien niet interessant of origineel, bijzonder is het wel, want hoe vaak heb je dat nou nog? Met je cynische 55 jaar. Niet meer op die manier toch.. Dat je verdwijnt in de muziek. Dat David Bowie je aankijkt, naar je lacht, en alleen voor jou.. Dat je zelf David Bowie wilt zijn.
Dus dan heb je toch een goeie tentoonstelling gezien, of niet? Ik dacht het wel.
Of is het allemaal nostalgie? Jeugdsentiment?
Neeneenee! Jeugdsentiment, dat heb je bij Mud. Of The Sweet, of Slade. Dat je zo’n nummer nog eens terug hoort en denkt: ah ja, dat was leuk. Toen. Maar al hoor je The Jean Genie in Groningen voor de vijfde keer beginnen, of Rebel Rebel, of ieder ander nummer.. iedere keer opnieuw maakt je hart datzelfde sprongetje. En als je dan in de laatste zaal tussen die enorme videoschermen staat, met de concertopnames, en het is tijd om te gaan, je hebt ze allemaal al drie keer gehoord, maar je wilt nog niet weg.. je staat daar, met het vermoeden van een traan in je ooghoek.. dat is geen jeugdsentiment. Dat is.. ja, dat is.. Je hebt een wonderbaarlijke reis gemaakt door de geest en het universum van David Bowie. Je hebt een belevenis ondergaan. En thuis ga je gewoon weer Station To Station opzetten.