Pagina's

vrijdag 12 februari 2016

Revenantman




Met een stel vrienden heb ik een tijdje geleden een mannenclub opgericht. Jaha, dat is een onverwachte ontwikkeling. Samen met al onze zonen, die dan misschien nog geen mannen zijn maar toch hard onderweg het te worden, zitten we dan, in één van onze voor de gelegenheid tot mancave omgebouwde en van vrouwen ontdane huiskamers, oncharmant onderuitgezakt op bank en fauteuil - bier, radler en chips binnen handbereik - rond de plaatselijke breedbeeld tv male te bonden, en kijken een mannenfilm. Een mannenfilm, voor de duidelijkheid, is een film die je vrouw of vriendin niet wil zien. Omdat ze dan daarna niet kan slapen. Hier kan eventueel een foute grap, maar laat maar.
Mannenfilms dus.
Het begon nogal klassiek met The Deer Hunter en Dirty Harry, maar al gauw kwamen we erachter dat, wanneer we de jongere generatie de hele avond wakker en van hun telefoontjes af wilden houden, we moesten uitwijken naar wat modernere mannenfilms. Het soort mannenfilms waarin elke drie minuten iets explodeert, waarin bijna iedereen met veel bloedverlies doodgaat behalve de held en het lekkere wijf, dat ieder kwartier niet ter zake doend even haar tieten komt laten zien. Het soort mannenfilms kortom, dat mijn jongens cool vinden, maar waar ikzelf eigenlijk nooit aan toe kom. Omdat ik er, laat ik het dan maar eerlijk opbiechten, eigenlijk niet zo van houd. Tenminste, dat dacht ik. Nu ik er zo eens een paar gezien heb, met de mannen, moet ik toegeven dat het ook wel iets heeft, het simpele rechttoe rechtaan ‘ik ben goed en jij bent slecht dus jij moet dood denkraam’.  
Zodoende vond ik het een aardig idee mijn jongens mee uit te nemen naar The Revenant. Ook een echte mannenfilm, leek mij zo. Een ruig overlevingsverhaal van hebzucht, verraad en wraak. Vooral wraak. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal ook nog. Geschiedenis! Leerzaam! Lyrische pagina’s vol in de Volkskrant, een dozijn oscarnominaties.. daar gingen we.
Nou, mijn jongens waren het er bij het aanbreken van de pauze roerend over eens dat ze het nú al een coole film vonden, dus missie geslaagd, zou je zeggen. En dat was ook zo. Missie geslaagd. Prima avond. Vader werd zelfs nog op bier getrakteerd, door zijn zoons. Helemaal goed. Behalve de film. Tenminste, dat vond ik dus, eerlijk gezegd.
Nou ja, bij het aanbreken van de pauze was ik het nog welwillend met mijn jongens eens. Best cool. Een lang en bloederig gevecht met indianen, een nipte ontsnapping, een eerste flashback die er wat mysterie inbrengt en een groepje haveloze overlevers die aan elkaars nukken en slechte of zwakke karakters zijn overgeleverd. Geen tieten, okay, maar wel tweespalt, ruzie, hebzucht, moordlust en gewetenloosheid versus tenminste nog enige onderlinge loyaliteit. En natuurlijk het gevecht met de beer. Allemaal niks mis mee. Spannend, opwindend, meeslepend. Als Leonardo DiCaprio grommend en schuimbekkend zijn provisorisch graf was uitgekropen en in de armen van zijn dode zoon was gestorven, was dat een prima en geloofwaardig einde van een spannende film geweest. En had ik nu niet zo hoeven mopperen. Want tjongejongejonge wát een lange zit hebben we dan nog te gaan. Leonardo DiCaprio is nog zeker anderhalf uur lang niet dood te kríjgen. Sterker nog, het gaat steeds beter met hem. Kruipt hij aanvankelijk zwaargewond en aan alle kanten opengereten door de beer, half leeggebloed met duidelijk zijn aller- allerlaatste krachten het graf uit waarin hij voor dood is achtergelaten, zijn gebroken been levenloos achter zich aanslepend, al vrij snel wordt hij niet zichtbaar meer gehinderd door al die verwondingen, kan hij weer vrij aardig op zijn benen staan en de volgende dag springt hij zelfs alweer soepel op een gestolen paard. Vervolgens overleeft hij gedurig grommend en grauwend zó onwaarschijnlijk veel sneeuwstormen, watervallen, halfbevroren riviergeweld, vijandige militairen, scalperende indianen en valpartijen in ravijnen dat het saai wordt. En irritant, dat almaar traag en gestaag onschendbaar dóórgaan. Ik werd er in elk geval ongedurig van en ging me al meer afvragen waar in godsnaam dan maar de tieten bleven. En waarom Leonardo DiCaprio die beer aan het begin van de film niet gewoon meteen met zijn blote handen had gewurgd, of met zijn tanden de strot doorgebeten, want dat had makkelijk gekund.
Dus nee, dat mijn vrouw een film niet wil zien, wil nog niet per se zeggen dat ik hem dan wel wil zien. Een mannenclub maakt nog geen man. Dat blijkt maar weer. Want wat ik dan wel weer leuk vond, was het einde. En dan bedoel ik niet het voor de hand liggende bittere einde, waar bijna iedereen dood is, behalve de held en het lekkere wijf, dat er deze film dus sowieso al niet bij was. En waar na nog een laatste achtervolging en nóg een lang en bloederig gevecht ten slotte gerechtigheid is geschied, al was dat tenminste wel weer een beetje spannend. Of.. nou ja, boeiend. Nee, ik bedoel daarna, wanneer Leonardo DiCaprio godzijdank eindelijk dodelijk vermoeid door de knieën zakt, in de rode sneeuw, en ons door de camera langdurig smekend aankijkt, een kinderlijke blik in zijn mooie blauwe kijkers, en ons zo, zo stoer als hij de afgelopen twee en een half uur ook geweest mag zijn, onzeker de vraag lijkt te stellen waar het allemaal om draait: krijg ik nu een Oscar..?
En kijk, dat vond ik dan wel weer schattig. Dus dat bedoel ik. Het is nog niet zo makkelijk een man te zijn.

2 opmerkingen:

  1. Wat een wat, die DiCaprio. De film stond op mijn lijstje. maar ik sla hem toch maar over. De laatste Tarantino, Hateful Eight. Hebben jullie mannen die al gezien? Vond zelfs ik, zo'n vrouw die niet van mannenfilms houdt een hele toffe.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als jij als vrouw het tof vond.. kan het dan nog een mannenfilm zijn? We gaan hem proberen..

      Verwijderen