Junior

Niet ontevreden over de gang van zaken stond de man, hoog op een ladder, in de nok van zijn huis iets handigs te doen, toen op de radio een gesprek werd aangekondigd met een Nederlands artiest. Getverdemme, een Nederlands artiest, op de radio. De man was allergisch voor Nederlandse artiesten op de radio. Meestal klonk het nergens naar, vaak had de man er ook nog nóóit van gehoord, maar wel hadden ze altijd praatjes voor tien, over zichzelf, en hun nieuwe single. Of anders was het Stef Bos wel, met dat onuitstaanbaar lijzige stemgeluid. Die had zelfs praatjes voor twintig. In het Suid-Afrikaans, dat ook nog. Brrr.
Meestal, wanneer er een Nederlands artiest werd aangekondigd, op de radio, voor een potje zelfpijperij, een nieuwe single of, nog erger, een exclusief live-optreden, was de man er zó snel bij dat de radio al uitstond vóórdat hij gehoord had wie de sfeer nu weer kwam bederven, met abominabel gekweel en quasi-poëtische abracadabra. Maar nu stond hij dus hoog boven op een ladder, in de nok van zijn huis, met van alles in zijn handen dat nog lang niet vastzat, hij had zelfs een stuk gereedschap tussen zijn tanden geklemd.. er was geen ontkomen aan. Noodgedwongen luisterde hij hoe de dj, ronkend van gedienstigheid, in gesprek ging met André Hazes Junior.
Ach Jezus ja, dat was waar ook, gromde de man, onverstaanbaar vanwege de schroevendraaier tussen zijn tanden, zo ging dat dan ook nog vaak, in Nederlands artiestenland: als je mammie, maar liever nog je pappie beroemd was dan hoefde je daar verder maar weinig meer aan toe te voegen, behalve natuurlijk de overduidelijk valse bescheidenheid dat je het als artiest toch vooral op eigen kracht wilde maken, en niet alleen vanwege je beroemde achternaam.
Dré Hazes, zoals hij volgens de man toch echt eerst heette, had daar duidelijk geen last van. Die vond het eigenlijk wel zo overzichtelijk om meteen maar helemaal hetzelfde te heten als zijn beroemde, nee, zijn vereerde vader. En om alle misverstanden uit te sluiten, hoorde de man daarna, had André Hazes Junior zijn nieuwe single - een wel zéér onbeholpen en wanstaltig slecht geschreven afgeleide van het toch al niet te harden My Way, dat zijn vader in zijn tijd natuurlijk ook al eens onder handen had genomen - ingezongen met de stem en intonatie van André Hazes Senior.
En zo, begreep de man, zou het ongetwijfeld gaan. Het Junior zou bij Junior al snel verdwijnen en Senior zou Senior achter zijn heilige naam krijgen. En dan had Nederland Muziekland opeens een hele nieuwe André Hazes, die nog járen meekon. Hoera.
Als de man André Hazes Senior was, zou hij zich omdraaien in zijn vuurpijl.