Het schip

De buurman had eindelijk zijn huis verkocht. Dus de man maakte een praatje met hem, want ach, nu kon het nog tenslotte, nu ze nog even buren waren. Het praatje bewandelde gemoedelijk de geëigende paden van de moeilijke tijden, via de eindeloze rij kijkers, tot het uiteindelijk aanvaardbare bod. En de spanning en de stress die dat allemaal met zich mee had gebracht, omdat het nieuwe huis al gekocht was.
Om ook wat aan het gesprek bij te dragen herinnerde de man het zich allemaal nog levendig van toen hij zelf.. zeven jaar geleden alweer. En dat hij eigenlijk ook wel een beetje jaloers was, op zo’n heel nieuw begin, in een nieuwe omgeving. Dat hij dat zelf zo spannend en zo leuk had gevonden, zeven jaar geleden.
De buurman knikte vriendelijk meegaand, maar had ook wel wat bedenkingen. Dat er bijvoorbeeld voor een ton verbouwd moest worden, aan het nieuwe huis. Want dat hij het meeste ging láten doen. Omdat hij niet, net als de man, alles zélf wilde doen en dan maar zien waar het schip strandde.
Pardon? Had de man gedacht. Pardon? Maar zien waar het schip strandde? Zó werd er dus over hem gedacht, in de buurt! Heel even voelde hij zich een beetje beledigd. Toen besefte hij dat ze natuurlijk groot gelijk hadden.