Pagina's

vrijdag 12 december 2014

Happy end



Bij de meeste bioscoopfilms weet je van tevoren al precies wat je krijgt. Dat is de wet van het happy end. Daarom zijn ze vaak ook een beetje saai om heen te gaan, eigenlijk. Maar goed, je wilt ook wel eens met je vrouw naar de film natuurlijk, en die vindt dat leuk, dat ze mekaar krijgen op het eind. Die houdt niet van spanning en sensatie en moeilijk gedoe. Dus af en toe moet je er dan maar het beste van maken, en dat is in dit geval My old lady. Alles beter dan Gooische vrouwen, tenslotte. 
Waar het om draait, in My old lady, zien we van tevoren in de trailer op internet: een niet onknappe Amerikaanse man erft een groot appartement in hartje Parijs en denkt daar zijn financiële sores mee op te lossen, maar.. in het appartement woont tot zijn verrassing een oude dame, met haar niet onknappe dochter, die daar volgens een rare Franse wet tot haar dood mag blijven wonen en zelfs recht heeft op een maandelijkse toelage van de eigenaar van het appartement. De Amerikaanse man dus, in dit geval, met zijn financiële sores.
Nou, dan weet je het al.
Om te beginnen is die dochter in de pocket, dat lijdt geen twijfel. Al zullen ze eerst natuurlijk nog driekwart film ruzie maken en elkaar onuitstaanbaar vinden maar dán is het toch echt ónvermijdelijk: bingo! Happy end.
De oude dame is hoogstwaarschijnlijk een excentriek oud dametje, met een flinke scheut schattig, een mespuntje grappig en een kopje vilein. In de loop van de film zal ze nog wel een wijs adviesje of inzichtje in de aanbieding hebben, een levenslesje, en aan het eind zullen zij en de Amerikaan elkaar ondanks alles ongetwijfeld begripvol in de harten sluiten. Happy end.
Verder zal er wel een koper zijn, voor het appartement, een snelle jongen met het bord voor z’n kop van de zakenman, die het alleen wil hebben om er iets stuitend commercieels van te maken, en dreigt de Amerikaan aanvankelijk met hem in zee te gaan, omdat geld nou eenmaal geld is, voor een Amerikaan. Als dat maar goed afloopt, moeten we dan denken, maar dat doen we niet, want we weten het al. Anders krijgt hij die dochter niet. En geld maakt niet gelukkig, tenminste.. niet aan onze kant van het doek. Happy end.
Waarom zou je nog gaan kijken? Want als je al wéét dat de Amerikaan en de dochter elkaar in de laatste vijf minuten zielsgelukkig in de armen zullen vallen, terwijl de camera langzaam scherp stelt op het oude dametje dat op de achtergrond vertederd toekijkt, vanuit de serre van het appartement waarin zij nu veilig tot haar dood kan blijven wonen, hoe kunnen de ontwikkelingen die je níet één twee drie van tevoren had zien aankomen dan ooit nog spannend worden?
Dat worden ze dan ook niet. Hooguit onderhoudend. En daar is verder ook weer niks mis mee natuurlijk, dat is helemaal waar. Maar jammer is het wel. Er had wel wat meer ingezeten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten