Ik zal zeven geweest zijn, of acht, toen Sinterklaas op bezoek kwam, op het kantoor waar mijn vader werkte. Net als eerdere jaren trouwens, en net als de jaren daarna. Ik had, ondanks de vreemde zigzagsteek langs zijn baard, nog een heilig ontzag voor Sinterklaas, want die zigzagsteek, had mijn moeder verteld, dat kwam van het scheren. En als je moeder iets zei dan was dat in die jaren nog gewoon zo.
Het was als vanouds de bedoeling dat wij, de kinderen van alle collega’s, om de beurt bij de Sint zouden komen staan, iets voor Hem zouden zingen en dan ons cadeautje kregen. De meeste kinderen kozen daarbij voor een bedremmeld afgeraffeld Sinterklaas Kapoentje, maar ik had dat jaar besloten het eens helemaal anders aan te pakken. Die neiging zat er namelijk al vroeg in.
Altijd maar dat eeuwige Sinterklaas Kapoentje, dacht ik, dat zou Hij ook wel eens zat worden. En gewoon een ander liedje zingen was blijkbaar niet goed genoeg, want ook die neiging zat er al vroeg in, dus droeg ik dat jaar, uit mijn hoofd, een gedicht voor, voor Sinterklaas. Een héél láng gedicht. Van Annie MG Schmidt. De Koningin Van Borculo, heette het. De eerste paar regels weet ik nog steeds, zo ongeveer, lees maar:
De koningin van Borculo,
had vijfendertig oren:
achttien aan de achterkant en
zeventien van voren,
waarmee zij alles,
in heel haar land,
ontzettend goed kon horen.
Iedereen in Borculo moest daarom heel zachtjes doen en altijd maar fluisteren, weet ik ook nog, want de koningin kreeg overal hoofdpijn van. De knapste doktoren wisten geen raad. Tot een erg slim jongetje op het idee kwam in drieëndertig van de vijfendertig oren watjes te doen. Waarna het probleem was opgelost en iedereen weer naar hartelust kon zagen en hameren en boren, en fluiten en zingen bij het werk.
Nou ja, goed, zoiets weet je dan járen zeker, je vertelt het hele verhaal graag en in geuren en kleuren aan je vrouw en kinderen, als het zo te pas komt, en op zekere dag bedenk je, in een sentimentele bui waarschijnlijk, dat het wel aardig zou zijn dat gedicht nog eens terug te lezen. Om dat nog eens op te zoeken. En dan komt je hele mooie verhaal op losse schroeven te staan omdat het nergens te vinden is. In géén van Annie’s boeken blijkt het te staan. Zelfs een speurtocht op het alwetende internet leverde niets op. Van Annie MG Schmidt zal het dus in elk geval wel niet zijn want daar is iedere letter wel zo ongeveer van uitgegeven en opnieuw gebundeld. Maar dat is dan nog tot daar aan toe. De vraag is vooral: wat is er nog meer allemaal niet waar? Van wat ik nu nog zeker weet.
En: waar is zij gebleven, de Koningin van Borculo?
De Koningin van Borculo
(een oproep)
Och, Koningin van Borculo
waar bent U toch gebleven?
Op héél het wereldwijde web..
geen teken meer van leven..
Ik had U uit mijn hoofd geleerd
toen ik een jongen was,
om al Uw strofen voor te dragen,
aan de juffrouw,
en de klas.
U was, heb ik altijd gedacht,
bedacht door Annie Schmidt,
maar bij mijn zoektocht, op het web,
bleek eigenlijk van niet..
Ik kwam er ook niet achter
van wie U dán zou wezen,
ach, Koningin van Borculo,
graag zou ik U nog eens lezen.
U had, weet ik nog, Koningin,
iets meer dan dertig oren:
een aantal aan de achterkant,
de rest, die zat van voren.
Hoe het verder ging, of afliep..
dat zou ik niet meer weten,
maar ik ben U dus, mijn Koningin,
niet helemáál vergeten.
txt&bld©JosvanVenrooij
(een oproep)
Och, Koningin van Borculo
waar bent U toch gebleven?
Op héél het wereldwijde web..
geen teken meer van leven..
Ik had U uit mijn hoofd geleerd
toen ik een jongen was,
om al Uw strofen voor te dragen,
aan de juffrouw,
en de klas.
U was, heb ik altijd gedacht,
bedacht door Annie Schmidt,
maar bij mijn zoektocht, op het web,
bleek eigenlijk van niet..
Ik kwam er ook niet achter
van wie U dán zou wezen,
ach, Koningin van Borculo,
graag zou ik U nog eens lezen.
U had, weet ik nog, Koningin,
iets meer dan dertig oren:
een aantal aan de achterkant,
de rest, die zat van voren.
Hoe het verder ging, of afliep..
dat zou ik niet meer weten,
maar ik ben U dus, mijn Koningin,
niet helemáál vergeten.
txt&bld©JosvanVenrooij
Ik heb voor je gezocht, maar heb het ook niet kunnen vinden. Jaaa, goeie vraag, wat is er allemaal meer niet waar... . Wat wel waar is, is dat je een mooi gedicht over haar hebt gemaakt!
BeantwoordenVerwijderenIk ben eigenlijk ook wel weer blij dat je niet meteen met een linkje komt. Dan had ik namelijk met m'n neus gezocht. En was ook dit verhaal niet waar.
BeantwoordenVerwijderenMisschien had je het zelf gemaakt, maar was je toen al te bescheiden om het te onthouden.
BeantwoordenVerwijderenMaar niet zo bescheiden dat die mogelijkheid niet ook al bij me was opgekomen.. En hoe bescheiden is het om je eigen versje als van Annie MG te onthouden..
VerwijderenWoonde ze wel in Borculo, die koningin?
BeantwoordenVerwijderenZeker. In een paleis.
VerwijderenDag Jos, hier je oude zang-kompaan Han Peters.
VerwijderenIk mail je binnenkort nog voor iets anders. Maar heb je nog gedacht aan het Letterkundig Museum in Den Haag? Daar weten ze veel over onze Nederlandse auteurs.
Groet, Han
Dag Han, je maakt me nieuwsgierig.. Let je op het nieuwe mailadres?
VerwijderenDat is nou toevallig; ik heb dat gedicht ooit ook gelezen, en Jos heeft helemaal gelijk want ook ik ken alleen nog het eerste stukje van buiten. En ook ik was de mening toegedaan dat het van Annie M.G. Schmidt was. Ook ik ben op zoek naar dat gedicht. Als ik me niet vergis hebben ik het vroeger in een Nederlands taalboek op de basisschool gelezen. Wij dramden dat soort teksten indertijd zo vaak, dat we het met de gehele klas zowat uit het hoofd kenden. Als iemand nog een taalboek heeft van zo'n 50 jaar geleden, zou het daar wel eens in te vinden kunnen zijn. Maar ja, wie heeft dat nou?
BeantwoordenVerwijderenDag Kees, ik heb meerdere reacties ontvangen op De Koningin, en één ervan was van iemand die beschikte over een opname op geluidscassette van haar eigen voordracht van het gedicht, in een ver verleden. Dit is de tekst die zij mij stuurde:
VerwijderenDe koningin van Borculo had vijfendertig oren
achttien aan de achterkant en zeventien van voren
Ze kon naar alles wat er was, als ze dat wilde, luisteren
en daarom moest ieder die wat zei, het heel, heel zachtjes fluisteren
En als er soms een veertje viel, dan zei ze : wat is dat
is er soms ruzie in de buurt van Krakelingenstad
En als de mensen houtjes hakten, als was het nog zo zacht
dan kreeg ze hoofdpijn van het lawaai en sliep geen dag of acht
Toen kwam er een ezel en die zei: juffrouw moet u eens horen
het is geen leven voor een mens met vijfendertig oren
het heeft geen nut, het heeft geen zin,
stop overal maar watjes in
Dat heeft de koningin gedaan en ieder mag weer praten
je hoeft het voor de koningin nu heus niet meer te laten.
Van Annie MG is het duidelijk niet. Het zal inderdaad uit een leerboek komen.
Klopt het was uit een lees boekje en er stond ook nog een tekening bij van een langwerpig gezicht met een hoop oren en een kroontje.
BeantwoordenVerwijderenVoor de rest zou ik het niet meer weten.