Of hij mee wilde werken aan een artikel in een groot en bekend damesblad, was de vraag. Een leuk artikel over de vaders van nu, zou het worden. Ter gelegenheid van vaderdag, hoogstwaarschijnlijk. Nou, dat wilde de man natuurlijk wel. Sowieso pakte hij elke kans om zijn grijze huismannenbestaan te doorbreken met beide afwashandschoenen aan, maar dit bood ook nog eens uitzicht op de onverdeelde aandacht van bijna alle vrouwen in Nederland. Stel je voor.. een weeklang zou hij als officieel erkend leuke vader van nu in alle Nederlandse huiskamers op de salontafel liggen. In lectuurbakken en tussen de kussens van driezitsbanken. En dat niet alleen.. hij zou verkrijgbaar zijn in elke boekwinkel en kiosk, op iedere boekafdeling van ieder warenhuis. Hij zou worden doorgegeven van moeder op dochter, van buurvrouw naar buurvrouw, van vriendin naar vriendin. En daarna zou hij nog máánden rondslingeren in leesportefeuilles in wachtkamers van huisartsen, kappers en fysiotherapeuten. Miljoenen keren zou hij worden doorgebladerd, bekeken en gelezen. Dichter bij de roem zou hij nooit komen, dus ja hoor, daar wilde hij best aan meewerken.
En of het dan ook klopte dat hij voltijds huisvader was, wilde het damesblad nog weten, en dat zijn vróuw de hele week werkte. En of hij dan óók nog het huishouden deed.
Jazeker, jubelde de man, dat was allemaal helemaal waar, en dolenthousiast noteerde hij de ochtend dat het damesblad langs zou komen om hem, met zijn zonen, te fotograferen, bij een leuke, gezamenlijke activiteit. Liefst een vader-en-zoon-ding, was het verzoek, waarop de man iets had geroepen over zagen, timmeren en solderen, of pannenkoeken bakken.
Pas toen hij de telefoon allang had neergelegd, en zijn stof weer wat was gaan liggen, bedacht hij zich dat zijn huishouden, en zeker zijn timmerschuurtje en met name zijn keuken, verre van damesbladproof was. Als de vrouwen van Nederland dit zagen, wisten ze het meteen helemáál zeker: Mannen Kunnen Dat Niet. Er zat maar één ding op, de man moest doen waar hij niet voor betaald werd en zijn achterstanden zo goed als mogelijk wegwerken.
Als een witte tornado ging hij door zijn huis, de dagen voor de afspraak. Hij bracht zijn timmerschuurtje op orde, boende en schrobde de keuken van onder tot boven en tot ver achter de deurtjes, zeemde de ramen van voor naar achter en van boven tot beneden, stofzuigde, veegde en dweilde, mestte open kasten uit, leegde horizontale oppervlakken, rangschikte vazen en snuisterijen opnieuw tot gezellige en artistieke taferelen. Tot diep in de nacht was hij bezig, maar hij ontving de vrouwen van Nederland, de fotografe en de styliste van het damesblad, in een keurig opgeruimd en blinkend schoon huis.
Jammer dus dat die het er al snel over eens waren dat het met het mooie weer van vandaag wel leuk zou zijn de foto helemaal achterin de tuin te maken, aan de kant van de sloot die daar liep. Iets jongensachtig stoers met stokken en messen, hadden ze zo gedacht.
Of de man de rommel die daar stond misschien nog een beetje uit beeld kon schuiven.
Als het stuk net zo mooi geschreven is als dit blogje mag je ook op mijn salontafel. (Welk blad, of moet ik ze nu ineens allemaal kopen, ik houd niet van grote bekende damesbladen!)
BeantwoordenVerwijderenMijn medewerking bestond slechts uit geïnterviewd worden en poseren. Het stuk is dus geschreven door een echte professional. Het is de Margriet van komende week.
VerwijderenPrecies, daar was ik al bang voor, dat de professional het zou schrijven (-;
VerwijderenBriljant en dan bedoel ik niet schoon.
BeantwoordenVerwijderenMaar schoon is het ook.
VerwijderenHilarisch goed !
BeantwoordenVerwijderenDank.
VerwijderenGoh, toeval bestaat niet zegt men. Jij in de Margriet (of Libelle) en wij in de Levende Have.
BeantwoordenVerwijderenBescheiden beroemd. Laat je nog even weten wanneer het uitkomt?
En vice versa natuurlijk..
VerwijderenHa, ha!
BeantwoordenVerwijderenNou ja, ben je weer voor weken klaar, of niet.
Het blinkt me nog altijd tegemoet.
VerwijderenMorgen ren ik naar de winkel om voor het eerst van mijn leven de Margriet te kopen en dan ga ik het tuinplaatje afspeuren op scheef gemaaide grassprietjes! :-) En dan hoop ik dat het stuk van de professional mij net zo'n glimlach bezorgd als dit log.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig is de tuin ook bij ons mannenwerk, en wordt dus gedaan door mijn vrouw.
VerwijderenIk heb je ook al eens in de Esta gezien. Je zag er erg gelukkig uit ;-)
BeantwoordenVerwijderenEn dat ben ik nog steeds.
VerwijderenEn hoe voelt dat nou om zo'n velbegeerde leuke huisman te zijn die deze week àlle vrouwen van Nederland het hoofd op hol brengt?? Want zeg nou zelf: wie wil er niet zo'n handige huisman in haar huis?!! ;~D
BeantwoordenVerwijderenIk durf de straat niet meer op.
VerwijderenDaar was ik al bang voor.
VerwijderenJe kan altijd nog een fotooke van dat blinkend huis hier posten. Dan is al dat poetsen niet voor niets geweest, toch?
BeantwoordenVerwijderenAh.. je wilt het bewijs..
VerwijderenHaha. Ik wil die Margriet! Dat andere interview uit de Esta (in je rood geblokte overhemd) heb ik ook nog steeds. Ik ben zo benieuwd!
BeantwoordenVerwijderenWat zal je vrouw trots zijn. (op het schone huis)
Kwam je maar elke week in de Margriet, verzuchtte ze bewonderend.
VerwijderenHet lijkt wel of er maar één huisman in Nederland ronddribbelt: Jos!
BeantwoordenVerwijderenAchja, je huis is nu toch spic en span.
Nu even mijn zus in Roosendaal bellen om haar te vragen de Margriet te kopen voor me.
Haha, dat is ook zo. Eén echte. Met een spic en span huis, ook nog.
Verwijderen