Roerdomp

Met een vriendin maak ik een stevige wandeling in de omgeving. De koppen in de frisse wind. Dat gaat door natte weilanden en modder, over grasdijkjes, langs polders, sloten en vaarten. Met af en toe een dorp. Of een boerderij. En onderweg bespreken we het leven en de dingen en valt er van alles te zien. Wanneer we met een kippenbruggetje een vaart oversteken om aan de overkant tussen twee rietkragen verder te kunnen, schiet er plotseling met enig geraas een vogel uit het riet tevoorschijn. We zien hem opstijgen, maar vooral wegvliegen. Vanaf het hoge bruggetje hebben we er goed zicht op maar meer dan een flits en een streep krijgen we niet te zien, zo snel is de vogel gevlogen.
Toch weet ik zeker dat ik hier en nu, voor het eerst in heel mijn leven, een roerdomp heb gezien. Een roerdomp! De mysterieuze, schaarse en schuwe rietbewoner, die zich alleen met grote tegenzin laat zien. Daar vloog hij! Recht voor mijn neus, onder mijn ogen mijn blikveld uit.
Het klopt eigenlijk niet, heb ik het idee, want die hoort natuurlijk stokstijf met zijn snavel omhoog in het riet te blijven staan, doodstil vertrouwend op zijn vermomming, maar blijkbaar zijn daar uitzonderingen op mogelijk. Misschien heeft hij ons niet aan zien komen, aan gene zijde van het kippenbruggetje. Overvielen we hem met onze plotselinge verschijning in de hoogte en was er geen tijd meer ongezien en ver genoeg de rietkraag in te duiken.
Hoe het ook zij, daar vloog ie en ik wist zeker dat het ‘m was. De roerdomp. De maat, de kleur en het biotoop klopte en veel meer wist er niet van.
Dat was een roerdomp! roep ik dan ook vanaf het bruggetje, mijn enthousiasme niet onder stoelen of banken stekend. Enthousiasme over deze onverwachte waarneming maar ook over het feit dat ik nu ook eens meen te weten wat daar wegvloog. Mijn wandelgenoot toont zich onder de indruk van mijn parate kennis, waarmee ze die meteen ook weer schromelijk overschat natuurlijk. Maar voor de gelegenheid laat ik het me toch een keer aanleunen.