Pagina's

zaterdag 30 april 2016

Mannendingetje





Ooit had ik een prima muziekinstallatie bij elkaar gespaard waar ik al die tijd erg tevreden mee was. Terugkijkend is dat wel alweer héél erg lang geleden eigenlijk, want gut, wat draaide ik daar toen allemaal op? David Bowie, Talking Heads, The Pretenders. Elvis Costello, Joe Jackson, The Jam. The Beat, niet te vergeten.
Later, in een toch óók al wel behoorlijk grijs verleden, begaven mijn boxen het als eerste en, met het verhaal dat ik eerst voor iets fatsoenlijks zou sparen, werden die voor zolang even vervangen door een even onooglijk als onoorlijk stelletje ongeregeld uit de kringloopwinkel. Later aangevuld met een dito versterker en cd speler omdat die het inmiddels ook één voor één niet meer deden. Alleen mijn platenspeler, die liet mij niet in de steek.
Jarenlang heb ik vervolgens mopperend maar laks, laks maar mopperend de vele ongemakken van mijn aldus aangespoelde stereo voor lief genomen. Geruis, gebrom, gekraak en gezoem. En heel in de verte nog het vermoeden van muziek. Trots ben ik er niet op, maar zo is het gegaan. Het laatste jaar, ik schaam me bijna het te vertellen, moest ik zelfs regelmatig flink op mijn versterker slaan, met de vlakke hand op de rechterbovenhoek, boven de volumeschuif, om toch ergens één of ander contact tot stand te brengen en dat vermoeden van muziek in elk geval nog uit twéé krakende boxen te laten komen. Tja.
Maar kortgeleden is de geest dan eindelijk over me gekomen. Of in mij gevaren. Of door mijn vrouw, die het gezeur langzamerhand misschien een beetje zat begon te worden, over mij afgeroepen of hoe je dat maar wilde bekijken, en heb ik spikpepernieuwe spullen aangeschaft. Het is heel erg een mannending natuurlijk, dat weet ik heus wel en sorry daarvoor dames, maar wát een verademing! Wát een verrijking van mijn leven! Dagen achtereen zat ik met een gelukzalige glimlach als gehypnotiseerd in mijn stoel, precies in het midden en op de voorgeschreven afstand en hoogte, het ene cd-tje na de andere langspeelplaat te beluisteren. Ik hoorde bliepjes en piepjes en knorretjes die ik nog nóóit gehoord had.
En dan zie je dus ook meteen maar weer eens hoe wonderlijk het menselijk geheugen werkt, vooral bij muziek. De raarste en onbeduidendste weetjes en wistjedatjes kwamen bovenborrelen, bij de oudste muziekjes. Want kijk maar, daar haalde ik dus een elpee van The Beat uit de hoes, jaren niet gedraaid, maar ik wist nog precíes dat bij déze elpee de etiketten verkeerdom geplakt zaten. En dat je dus kant B op moest zetten om kant A te horen.Tears of a clown. Hands off… she’s mine. Mirror in the bathroom. Daar zakte de naald in de groef. Haarscherp klonk het nostalgisch gekraak van vinyl door mijn nieuwe boxen. En werd Too nice to talk to ingezet. Het eerste nummer van kant B.
Het menselijk geheugen werkt dus helemaal niet wonderlijk, weet ik nu. Het doet gewoon maar wat.

Dit stukje stond eerder op dit weblog. Bovenstaande, licht gewijzigde versie las ik voor als column van de week op de lokale radio.

dinsdag 26 april 2016

Het eind van de wereld




Voor iedere stad, ieder dorp of gehucht waar het Nederlands Kustpad ons door voert, maken wij een limerick. Dat is het idee. Een wandellimerick, ons zelfverzonnen genre. En alles kan daarbij een aanleiding zijn. Een ontmoeting of een gesprekje, een toevallige passant, een opvallend uitzicht of inzicht. Een etalage, een uithangbord.. Alles, we zijn al met weinig tevreden.
Zwarte Haan. De Zwarte hoek. De weg ernaartoe is een doodlopende. Wanneer je die oprijdt, wordt je nadrukkelijk gewaarschuwd dat er geen keermogelijkheden zijn. En eenmaal aangekomen, na een lange, smalle slingerdijk, stap je uit in een indrukwekkende leegte. Drie huizen en een gesloten herberg: De Zwarte Haan. Meer is er niet. Enkel land, lucht en zee. Verder kun je niet. Alleen terug. Hier houdt het op. Hier is het eind van de wereld.
In Zwarte Haan zelf ziet men dat anders, getuige het informatiebord waarop deze plek als startpunt van het Jakobspad wordt aangemerkt. Het Jakobspad, de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, dat eindigt bij Kaap Finisterra. En als Kaap Finisterra het eind van de wereld is, zoals de naam beweert, dan moet Zwarte Haan wel het begin zijn. En zo is dat.


Het eind van de wereld

een wandellimerick

Het idee dan men bij De Zwarte Haan
aan het einde van de wereld zou staan,
dat vindt men ter plekke
toch echt van de gekke..
van hier heb je juist nog het hele eind te gaan.

maandag 25 april 2016

Wel en/of niet




















Wat is hier wel/niet verboden/toegestaan, wie en/of wat wel/niet uitgezonderd mits/tenzij hoe en/of wat en hoezo dan wel/niet?

zondag 24 april 2016

Er gaan veel makke schapen in een hok




















Uit de serie: Geen Kunst
Laat u rondleiden door beeldentuin De Wereld door de gids

Je komt het tegen, op je pad. Het ís geen kunst, maar zou dat zomaar wél kunnen zijn. Het is maar net hoe je er naar kijkt. En of je het wilt zien. De wereld een beeldentuin.

dinsdag 19 april 2016

Van armoe zingend door de blubber




Zwarte Haan moet wel het eind van de wereld zijn, denken wij zo. Als we er met de auto op aan rijden worden we ruim van tevoren gewaarschuwd: we rijden een doodlopende weg in zónder keermogelijkheden. De lange en zeer smalle dijk, waarop men zich gelukkig prijst dat er geen tegenliggers zijn, eindigt na een bochtige rit ten slotte abrupt tegen de zeedijk. Links en rechts liggen nog twee of misschien drie huizen en een herberg, die De Zwarte Haan heet, en gesloten is, maar voor de rest is er de zee, het land en de lucht. Verder kun je niet. Alleen terug. Het eind van de wereld.
Zelf ziet Zwarte Haan het anders. Hier ziet men zich juist als het begin van de wereld. Start hier immers niet het Jacobspad? Het pelgrimspad naar Santiago de Compostella, dat eindigt bij Kaap Finisterra? En Finisterra, daar hoef je geen latijn voor gestudeerd te hebben, dat betekent uiteraard: Het eind van de wereld. De logica is van een charmante eenvoud.
Tot 1948 trouwens, was Zwarte Haan eind- noch beginpunt. Van de 16e eeuw tot aan dat jaar werd vanuit hier een veerdienst op Ameland onderhouden. We lezen het op een informatiebord. Samen met het weetje dat de naam Zwarte Haan niets te maken heeft met de mannetjeskip, hoewel die door de gelijknamige herberg dan wel weer pontificaal als logo wordt gevoerd, maar dat Haan hier waarschijnlijk een verbastering is van het woord Harne, dat hoek betekent. We staan in Zwarte Hoek, dus. Dat klinkt dan toch wel weer een klein beetje als het eind van de wereld.
Als we de dijk beklimmen vragen we ons eerlijk gezegd meteen af of het geen vergissing was vandaag te gaan lopen. Er staat een snijdende wind die dwars door onze jassen gaat, en het is stervenskoud. De lente was dit jaar niet verder weg dan vandaag. Dat wordt flink doorstappen. We mijden de kruin van de dijk en lopen ons vastberaden warm over het schuin weglopend asfalt aan de wadzijde. Met links de blik over de kwelder. De grootste kwelder van Nederland, lezen we in het boekje. Al in de 16e eeuw begon men hier, ter verdediging tegen de zee, zogenoemde duikertsdammen aan te leggen, een soort golfbrekers die het vormen van kwelders bevorderden. In de zomermaanden kleurig begroeid, deze kwelder, met allerlei zoutminnende planten, aldus opnieuw het boekje, nu zwart en bruin uitgestrekt tot aan de Waddenzee in de verte. Het zou deprimerend zijn als het niet ook een zekere schoonheid had.


Net als we ons voorzichtig zorgen beginnen te maken hoe en waar we in vredesnaam even wat moeten eten, zonder te bevriezen, of - nog huiveringwekkender vooruitzicht - het hoognodige plasje kunnen doen, doemt in de verte een gebouw op waarvan de wapperende vlaggen doen vermoeden dat het een recreatieve functie heeft. Misschien een camping die er vroeg bij is, hopen wij. Allicht zal er een hoekje zijn waar we wat uit de wind kunnen staan. We zijn met weinig tevreden. Even later blijkt dit het nagelnieuw ogende kweldercentrum Noarderleech te zijn. Neergezet om de grootste kwelder van Nederland te ontsluiten voor de toerist. Dagelijks geopend tussen 9:00 en 17:00 uur. Je leest wel dat er ook mensen zijn die zich daar bozig zorgen over maken, dat de natuur altijd maar ‘leuk’ gemaakt moet worden, met bezoekerscentra, wandelroutes, laarzenpaden, educatieve bordjes en activiteiten voor de kids. Dat de natuur aldus genadeloos wordt verpretparkt. En onder andere omstandigheden zouden wij het daar best nog wel mee eens kunnen zijn ook, maar vandaag vinden we het wel best. Voor een prikkie halen we koffie en thee uit de automaat, we plassen op een kraakhelder toilet, eten ons broodje op überhip steigerhouten loungemeubilair en warmen gratis een beetje op. Als dank laten we een speciaal voor de gelegenheid geschreven wandellimerick achter in het gastenboek.
Of het als straf van hogerhand voor onze decadente pauze gezien moet worden weten we niet, maar als we weer naar buiten stappen, is het inmiddels gaan sneeuwen. Zeker als we landinwaarts trekken en de wind pal tegen waait, snijdt de sneeuw ons buitengewoon onvriendelijk in het gezicht. Onderlangs een rij van acht driftig boven ons uit wiekende windmolens worden we dwars door de weilanden, door de zompige blubber van tractorsporen langs halfbevroren slootjes naar Ferwert gestuurd. Het is een spannende route: de enkeldiepe modderplassen zijn niet altijd even makkelijk te ontwijken, het is glibberig en ongelijk terrein en onze dichtgeslibde en aangekoekte schoenen hebben nauwelijks nog grip. Het regent inmiddels gestaag. Linksaf, rechtsaf baggeren we door het Friese kleiland en vergeten ons voor te stellen hoe fraai dit stuk zou zijn wanneer de zon er op zou schijnen en het zou geuren naar vers gemaaid gras, of akkerbloemen.


Aangekomen in Ferwert zijn onze vingers verstijfd en onze kleren doorweekt. Het leuke is er dan wel vanaf. Met nauwverholen tegenzin slepen we ons naar Hegebeintum, waar de auto nou eenmaal staat. Het zelfverzonnen lied waarmee we de stemming er zojuist nog aardig inhielden, wordt niet meer gezongen en een wandellimerick voor Ferwert zit er niet meer in. We besluiten er de volgende etappe dan maar opnieuw te beginnen, om het plaatsje alsnog recht te doen.
Ook Hegebeintum, waaraan ondanks alles duidelijk valt te zien dat het de moeite waard is, gunnen we vandaag geen verder onderzoek. Druipend en verkleumd vallen we er het bezoekerscentrum binnen, waar we hartelijk en met mededogen worden ontvangen met speciaal voor ons gezette koffie. Als de dienstdoende heren horen dat we zijn komen lopen van Zwarte Haan schudden ze getweeën meewarig het hoofd. Gelopen vanaf de Zwarte Haan, herhalen ze. Jullie lijken wel gek. Nou goed, helemaal ongelijk kunnen we ze vandaag ook weer niet geven.



Een verslag van een wandeling langs het Nederlands Kustpad, van Zwarte Haan naar Hegebeintum, gelopen op dinsdag 1 maart 2016. Meer van het Nederlands Kustpad op www.samenuitenthuis.wordpress.com

dinsdag 12 april 2016

De zeehond




















Uit de serie: Geen Kunst
Laat u rondleiden door beeldentuin De Wereld door de gids

Je komt het tegen, op je pad. Het ís geen kunst, maar zou dat zomaar wél kunnen zijn. Het is maar net hoe je er naar kijkt. En of je het wilt zien. De wereld een beeldentuin.

maandag 11 april 2016

Stukcjes




Kipstukcjes. Het staat er echt. Twee keer zelfs. Dat heeft iemand dus bedacht. Dat deze vegetarische brokjes kipvervanger kipstukcjes moeten heten. Daar heeft misschien wel een heel team creatieven een week of langer op zitten broeden, en brain zitten stormen, voor een hoop geld, en die hebben het uiteindelijk met z’n allen een goed idee gevonden. Kipstukcjes. Jongens, we hebben ‘m hoor: Kipstukcjes.
Dat het kip moet heten als je er juist trots op wilt zijn dat het dus géén kip is, dat vind ik al raar. Maar goed. Dat zal dan wel zijn omdat de klant nou eenmaal niet eet wat hij niet kent. Die moet dus gerustgesteld worden dat hij dat enge plantaardige spul zonder E nummers gewoon kan eten, omdat het naar kip smaakt. Omdat dat in elk geval de bedoeling is, dat het naar kip smaakt. En dat je dat ook tegen je gasten kunt zeggen, als ze niet willen eten wat je ze voorzet: het zijn stukjes kip.. zonder kip! Jaja.. stukjes kip zonder kip.
Het zijn dus stukjes, begrijp ik.
Oh nee.. stukcjes. Met k c.
Projectontwikkelaars en gemeentebesturen doen dat ook. Overal potsierlijk authentiekerige extra letters tussen plakken, om een stukje historische, bourgondische achtergrond te suggereren bij hun fantasieloze catalogus-appartementencomplexen, en ze zo enig nepcachet mee te geven.
’s-Graevenstaete. Brouckhove. Dat werk. Projectontwikkelaars en gemeentebesturen, daar dient men dan ook zéér wantrouwend tegenover te staan. Die hebben niet het beste met de mensheid voor. Daar zou ik niet mee geassocieerd willen worden, met mijn kipstukcjes. Maar bovendien: stukcjes, dat slaat als een tang op een varken uit de bio-industrie. Het is fout! Het bestaat niet. Zelfs als het oud-Hollandsch bedoeld is, is het fout want driehonderd jaar geleden bestond het ook al niet. Het is ideeënarmoede! En taalverloedering! En dat vind ik niet lekker, al was het 1000% plantaardig.
En dan nog iets: hoezo besparen deze kipstukcjes mij eigenlijk 10 minuten wandelen? Liggen de echte kipfiletjes soms 10 minuten wandelen verderop in de koeling? Ik weet natuurlijk heus wel wat er bedoeld wordt, maar ik heb helemaal geen bezwaar tegen wandelen. Sterker nog, ik hóud van wandelen. Ik ben een wandelaar. En wandelen, dat weten ze bij de verantwoorde plantaardige kippenfabriek zonder E nummers blijkbaar niet, wandelen is gezond! Voor lichaam en geest. Lekker met je kop in de wind of je bol in de zon.. heerlijk! Wandelen, dat kún je eenvoudig niet teveel doen. Daar wil je helemaal geen 10 minuten op besparen, dat doe je met liefde en plezier 10 minuten extra. Dus als je daar blijkbaar plofkip voor moet eten, dan moet dat maar.

zaterdag 9 april 2016

Veel plezier




















Alle andere spelen zijn toegestaan, mits de uitrit wordt vrijgelaten. Wij wensen u veel plezier.

donderdag 7 april 2016

De thuisblijver heeft ongelijk

Mag ik ook nog even wat zeggen over dat referendum? Normaal ben ik niet zo van de meningen en de actualiteit, op dit weblog, en iedereen is er al lang en breed schijtziek van natuurlijk, van al die verhalen voor en tegen, maar er moet me iets van het hart. Daarna houd ik er meteen weer mee op, dat beloof ik.
Kijk, de uitslag ligt nu op tafel. Dat is nee geworden. Tja, dat zat erin. En nu steken allerlei mensen hun vinger op om te beweren dat dit niet democratisch is. Dat het een flauwekul-referendum is, omdat de initiatiefnemer een rare bril en een matrozenpetje op heeft. En omdat de initiatiefnemers zelf nee-stemmers zijn. Dat de gemiddelde nee-stemmer een schreeuwer is, die om de verkeerde redenen nee stemt. Vanuit de onderbuik namelijk, om te pesten. En: dat toch maar mooi de overgrote meerderheid van de bevolking is thuisgebleven, waarmee dan allerlei signalen zouden zijn afgegeven. Signalen waar óók naar geluisterd zou moeten worden. Omdat nu dus in feite een relatief kleine minderheid de beslissing neemt dat het nee moet worden. Dat dat toch niet eerlijk is.
Maar ja.. dat is het dus wel. Eerlijk, bedoel ik. Want het was misschien dan wel een flauwekul-referendum, het was wel een écht referendum. En alle regels stonden al lang van tevoren vast, dus.. Dan kun je heel recalcitrant gaan zitten vinden dat het allemaal nergens op slaat en veel te veel kost en er lekker niet aan meedoen, maar dat schiet dus niet op, zoals blijkt.
Terwijl het eigenlijk heel makkelijk was. Dat verdrag waar het allemaal om ging, was al goedgekeurd door onze democratisch gekozen volksvertegenwoordiging. Als je het nee-roepend en flauwekul-referendum organiserend publiek dus de wind uit de zeilen had willen nemen, had je alleen maar even naar het stembureau hoeven lopen en ja hoeven stemmen. Mij kostte het hooguit tien minuten van mijn kostbare tijd, inclusief het opzoeken van mijn stempas. En dan had er allicht een andere uitslag op tafel kunnen liggen. En was er misschien wél een signaal afgegeven. Een signaal aan de onderbuik-elite. Het signaal dat wíj er ook nog zijn: de gematigde, weldenkende mens van goede wil.

woensdag 6 april 2016

Stemgedrag




















Kijk, als je je burgers serieus neemt, en het ze bijvoorbeeld toevertrouwt zich weloverwogen voor of tegen zoiets ingewikkelds als een associatieverdrag met een ver, vreemd land uit te spreken - en waarom zou je dat niet doen tenslotte - dan zou je ze eigenlijk weer niet met dit soort stuitend infantiele en betuttelende rijmpjes moeten aanspreken. Had ik nét mijn recalcitrantie overwonnen, en dus toch maar mijn stempas opgezocht, kon ik weer helemaal overnieuw beginnen..

maandag 4 april 2016

Ufo's boven de kwelderwal




Oosterbierum ligt er niet op z’n voordeligst bij vandaag. Vóór we uit de auto stappen, ruiken we het al: een gênante putlucht die zwaar over het dorp hangt. Voor de St Joriskerk ligt een flink stuk straat opengebroken te wachten tot het vrije weekend voorbij is. Tegen een hek staat een groepje verweerde putten zich modderig en verroest in het onvermijdelijke te schikken, met een schuin oog op het torentje blinkend nieuwe soortgenoten dat met uitsloverig machtsvertoon klaar staat om het over te nemen, maandag. Tot dan is het verstandig met een bochtje om Oosterbierum heen te lopen, en dat is wat we doen. Over de Fiskerlaene rechtstreeks naar de zeedijk langs de Waddenzee.
Dat het nogal mistig is, is eigenlijk niet zo erg. Dat geeft de uitzichten onderweg iets extra’s, een zachte gelaagdheid en iets mysterieus, ook dankzij de silhouetten van de kale bomen die met een precies pennetje in het grijzige landschap getekend lijken.
Schijnbaar eindeloos slingert de grasdijk zich de verte in. Links het langzaam maar zichtbaar droogvallend wad, een schitterend uitzicht dat in vele kleuren geel en bruin als een aquarel in de grijsblauwe lucht wegloopt. Het natte zand blijft achter in de grillige vormen van hersenkwabben, vingertoppen na een lang warm bad. Verderop ligt aan de voet van de dijk een mini-archipel van bijna perfect cirkelvormige eilandjes, borstelig begroeid met gelig gras. En er zijn natuurlijk de diepzwarte golfbrekers die naar de einder reiken, kaarsrecht of met een lichte buiging, hunkerend naar de zee.
Het landschap rechts is weids, afwisselend groen van gras en glanzend bruin omgeploegd. Met op gepaste afstand van elkaar grote boerderijen, waardoor het ook weer niet leeg wordt. Er zijn er altijd een paar in beeld, omgeven door ieder een eigen kring hoge bomen, die veel wind vangen immers. Langs de sloten staat goudbruin het riet van de zomer ervoor. Aan de horizon het wazig beeld van de toren van Tzummarum.


Lopend op de kop van de dijk, pal in de wind, is het goed te voelen dat vandaag een winterse dag is. Het is bij vlagen bar koud. Snijdend koud. Op het onaangename af eerlijk gezegd. Na verloop van tijd vervolgen we onze weg dan ook aan de voet van de dijk, in de luwte. Maar dat is pas na Koehool, want eigenlijk willen we het wad niet kwijt uit ons blikveld. Koehoal, ja, we lachen erom, flauw en oneerbiedig. Maar we mijmeren ook over hoe het zou zijn hier te wonen, met de Waddenzee voor de deur, steeds weer vol en leeglopend in een eeuwig ritme. Wat zou dat met je doen? Zou ons leven anders zijn? En zouden we dat willen? Het zijn vragen die zomaar boven kunnen komen drijven, tijdens de betere wandeling. Naast de meer concrete vragen onderweg. Zoals die drie grote koepels, die we iets van de dijk zien staan. Enorme koepels, beter gezegd. We denken dat het mestsilo’s zijn. Fraai is het niet. Het detoneert wat, in het plaatje. Het geeft te denken, bovendien. En niet alleen over ons natuurlijk te romantisch beeld van het platteland.
Verderop nog zo’n raadselachtig gebouw trouwens, maar dan zijn we al wel een heel eind richting St Jacobiparochie. Een nogal plompe vierkante toren staat daar, met een ongeveer even grote grijze bol erop. Op internet zien we onze vermoedens al snel bevestigd, dit is iets militairs. Het is Radarpost Noord, van de koninklijke luchtmacht. Hier wordt over onze veiligheid gewaakt, mag je aannemen. En dat is misschien maar goed ook, gezien de ook op internet gevonden berichten dat in het luchtruim boven St Jacobiparochie meer dan eens Ufo’s zijn gesignaleerd. In 1974 bijvoorbeeld zag een in zijn woonplaats als zeer betrouwbaar bekend staand heer ‘een verschijnsel in de vorm van een schotel, dat aan de zijkanten een fel licht uitstraalde, van dezelfde kleur, maar met een grotere intensiteit dan de verlichting van het verschijnsel zelf, dat geelwit van kleur was’. Ook is er sprake van ‘een ovaal verschijnsel met een kop en zeer veel kleuren dat zeer lang werd waargenomen’. En nog in 2012 maakte een mevrouw op weg naar de kapper melding van ‘een Object dat met een langzame snelheid laag over de radarpost vloog maar in het donker helaas heel moeilijk te zien was’.
Net voorbij Koehool treffen we nog een wit, half in de dijk ingegraven kaboutergebouwtje. Het ziet er best vriendelijk uit, met zijn deurtje en zijn raampjes. Spelende kinderen op zijn dak. Maar het is een laatste overblijfsel van een bunkercomplex dat de Duitse bezetter hier halverwege de oorlog bouwde, en dat onderdeel uitmaakte van de luchtverdediging langs de kust. Het staat er nog omdat de plaatselijke bevolking zich, ruim na de oorlog, met besturen en klankbordgroepen verzette tegen de sloop. Opdat wij niet vergeten.


Vanaf hier trekken we landinwaarts. Over een uitgebreid netwerk van vriendelijk met het landschap mee bewegende dijkjes, langs meanderende slootjes met gedrongen boompjes bereiken we met de Griene Dyk uiteindelijk St Jacobiparochie. Het Bildt, heet het gebied waar we doorheen lopen. Voormalig graanschuur van Fryslan en geboortegrond van de Bildtstar aardappel. Een zeer oud poldergebied, waar de polders luisteren naar functionele namen als Zuidwester- en Noorderpolder. Na een tijdje valt het ons op dat het terrein eigenlijk best wel glooit, iets dat je nou niet direct rijmt met polders, en Friesland. Een verklaring vinden we in de ontstaansgeschiedenis van het gebied. Ooit lag hier de Middelzee, die in de loop van het verleden echter langzaam verlandde, kwelders en kwelderwallen vormde en vanaf de late Middeleeuwen verder definitief werd ingepolderd door kolonisten uit Zuid Nederland. Dat laatste is dan nog weer merkbaar aan de katholieke inslag van het gebied, met al zijn parochies, aan de fruitteelt die destijds werd geïmporteerd en hier en daar nog stand houdt, en aan het feit dat in dit gebied blijkbaar een eigen Hollands-Fries dialect wordt gesproken, al hebben wij dat zelf niet gehoord.
In de ijdel blijkende hoop op een kop koffie lopen we St Jacobiparochie even in. Ook om de kerk even te bekijken trouwens, waarvan we de malle toren al geruime tijd boven de einder uit zien steken. Een uitzinnig okergeel geverfd geval is het, dat met zijn dorische zuilengalerij en zijn ronde torenspits op pootjes erg zijn best doet om onNederlands te lijken. Aan ons is het niet zo besteed, maar goed. De Groate Kerk is inmiddels een kultureel sintrum geworden en huisvest onder meer het pelgrimsinformatiecentrum St Jacob. De kerk presenteert zich als het officiële Friese startpunt voor de beroemde pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Als we later op de dag Zwarte Haan bereiken, lezen we daar in een soortgelijk bericht echter dat híer, in Zwarte Haan, gestart moet worden. Kijk, ons maakt het verder niet uit, wij bestellen warme chocolademelk in de herberg en aanvaarden daarna de thuisreis, maar de pelgrim, aan het begin van zijn zoektocht naar zingeving en betekenis, heeft misschien toch behoefte aan duidelijkheid.




Een etappe van het Nederlands Kustpad, van Oosterbierum naar Zwarte Haan, gelopen op zaterdag 13 februari 2016

zaterdag 2 april 2016

Voorjaar

Voor mij uit, tussen de eeuwige schappen van de supermarkt, liep een bekend gezicht. Daar liep iemand die ik ergens van kende. Niet heel goed, en het was van alweer een tijdje geleden, maar toch.. Het was een vrouw. Een leuke, jonge vrouw. Een opvallende en vrolijke verschijning in een paarse jas en met kortgeknipte, rode haren in een springerige coupe. Een wakkere blik en een zwierige tred. Het soort vrouw waar ik, als man, als het zo uitkwam, dan wel eens zo’n beetje achteloos een praatje mee aan probeerde te knopen. Waarom niet? Met een grapje of zoiets. Voor de aardigheid. Om mij even in haar aandacht te koesteren. En te laten zien natuurlijk, dat er ook een hele leuke jonge man aan mij verloren is gegaan.
Ach ja, het voorjaar hangt in de lucht, dat zal het zijn.
Het lastige was nu alleen dat ik mij verdorie niet meer kon herinneren waar ik haar dan van kende. Was het een moeder van het schoolplein nog, uit de tijd dat ik daar dagelijks stond? Nee, waarschijnlijk toch niet, dat was te lang geleden. Werkte ze in een winkel, een café, het één of andere restaurant? Tja.. wie zou het zeggen.. De bibliotheek misschien, of de boekhandel? De kapper desnoods? Was het een kennis van een kennis? Het kon allemaal, ik wist het niet meer..
Zelfs drie volle gangpaden verder, langs de koffie en de thee, het broodbeleg, de rijst en de pasta en de indische produkten, had ik nog altijd géén idee. En ik besloot noodgedwongen dat dit gezellige praatje dan maar aan mijn neus voorbij moest gaan want een praatje waarbij je eerst omzichtig uit moest zien te vissen met wie je het praatje eigenlijk stond te houden hoefde niet per se gezellig te worden en met ‘kennen wij elkaar niet ergens van’ hoefde ik natuurlijk niet aan te komen. Zóveel wist ik er dan ook nog wel van. En ach, zó erg was het nou ook weer niet. Er was, behalve ikzelf, geen man overboord.
Berustend in mijn lot concentreerde ik mij verder op mijn boodschappenlijstje, de dagelijkse maaltijd van vandaag, en zette het geval uit mijn hoofd.
In de enige rij bij de kassa’s zag ik haar echter opnieuw. Twee halfvolle karren voor mij stond zij haar boodschappen af te rekenen. Maar mijn kwartje viel nog steeds niet, om het zo maar eens uit te drukken. Zelfs haar aandoenlijk onhandig geklungel met haar pinpas en de charmante verontschuldigende glimlach daarbij hielpen mij niet verder.
Bij het weglopen draaide ze zich nog even om, om te zien of ze niets was vergeten waarschijnlijk, ze kende zichzelf misschien, en zo keek ik haar dan bij toeval alsnog recht in de mooie ogen. Ze had mooie ogen inderdaad. Een duidelijke blik van herkenning lichtte er in op. Een vrolijke lach brak door op haar frisse gezicht, en mijn voornaam zong door de supermarkt. Of alles goed was, vroeg ze nog, en ik riep terug van ja. Dat alles goed was, met mij. Gelukkig liep ze wuivend door, naar buiten, het voorjaar in. Ik wist nog steeds niet wie het was.


Dit bericht stond al eerder op dit weblog. In bovenstaande, lichtgewijzigde vorm las ik het voor als column van de week op de lokale radio.