Iedere zaterdagochtend lag in het gezin van de man trouw de Volkskrant op de ontbijttafel. Met daarbij het Volkskrant Magazine. En - dat moest de man nu toch maar eens van het hart - daarin stond nu al geruime tijd een column van een jongedame, die de lezer wekelijks ongevraagd op de hoogte hield van voornamelijk haar huiselijk geluk. Gedoe met de baby, luiers, flesjes, korte nachten.. bladiebladiebla. De man had daar verder geen bezwaar tegen, zelf deed hij al jaren niet anders tenslotte, al waren zijn babies inmiddels pubers geworden, jammer genoeg. Hooguit verbaasde hij zich erover dat er bij de Volkskrant blijkbaar behoefte bestond aan nóg een column over het huiselijk leven met jonge kinderen vanuit het vrouwelijk perspectief, maar goed.. dat was de kift natuurlijk. De columns van de man wilden ze destijds niet hebben, bij de Volkskrant. Wat de man wél stoorde was dat de jongedame haar huisgenoot, de vader van haar baby, consequent aanduidde met: De Man. De man ervoer dat als een hinderlijke en onwenselijke inbreuk op zijn eigen huiselijk geluk, want de man, dat was híj. Nu toch al bijna vijftien jaar. Daar kon dus geen twijfel over bestaan. Plagiaat wilde hij het niet meteen noemen, maar chique vond hij het ook zeker niet. De man was níet de huisgenoot van de jongedame, dus kon de huisgenoot van de jongedame nóóit de man zijn. De man zou de jongedame vanaf deze plaats dan ook dringend willen verzoeken haar huisgenoot voortaan niet langer op deze manier aan te duiden, en na te denken over een ander alter eum. Wat dacht zij bijvoorbeeld van huisgenoot P.?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten