Pagina's

woensdag 17 juni 2015

Een koekenbakster te Allingawier




Voor ieder plaatsje, stad of dorp langs het noordelijk gedeelte van het Nederlands Kustpad, hadden wij bedacht, zouden wij een limerick maken. Een wandellimerick. Naar aanleiding van een ontmoeting, een observatie, een gebeurtenis of wat dan ook. Drs. P zou het niets gevonden hebben waarschijnlijk, die hield niet van limericks, naar verluidt, maar wij hebben er erg veel pleizier in. Dus wie doet ons wat?
Zo kwamen wij dan ook door Allingawier, een dorp waar niemand woont. Een dorp met een kassa, waar je langs moet, om erin te mogen. Een museumdorp.
Als wandelaars van het Kustpad mochten wij de kassa zonder betalen passeren, maar dan mochten wij dus niet het bruggetje over, het dorp in. Wat jammer was omdat aan de overkant koffie werd verkocht, op een terrasje in de zon. Met drabbelkoek, ook nog. Precies waar wij zin in hadden.
Gelukkig kregen we op beleefde aanvraag speciale toestemming het bruggetje tóch over te steken, als we dan maar wel beloofden niet het dorp zelf in te gaan. Wij beloofden het en maakten aldus kennis met de Drabbelkoek, die, zo bleek, ter plekke werd gebakken. Of moeten we zeggen gefrituurd?

Een koekenbakster te Allingawier
bakte haar koeken met veel plezier,
ze waren bros als beschuit,
maar het vet droop er uit..
Dát is écht drabbelkoek, sprak ze fier.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten