Awkward, of zoiets

Wie zal het puberbrein ooit begrijpen? De man deed zijn best. Hij moest wel, trouwens, met twee voltijdpubers in huis. Zo had hij, nog niet eens zo gek lang geleden, een lezing bijgewoond, op de middelbare school van zijn jongens. Over het puberbrein ging dat. Langs welke ondoorgrondelijke wegen dat werkte. Of niet werkte, eigenlijk. En dat je als vader bijvoorbeeld niet meer de positie innam die je gewend was, die van held en allesweter, maar dat je gewoon niet echt meer cool was, bij die gasten. Nou wist de man dat natuurlijk allang van het onvolprezen lied ‘Op een mooie pinksterdag’ en viel dat bovendien tot nog toe nogal mee, met zijn jongens, maar het kon nooit kwaad het nog eens van een ander te horen.
Vandaag dacht hij ineens terug aan die lezing toen hij zijn jongste zoon tegenkwam, in het wild, de puberste van de twee. De man maakte een avondwandeling en zag in de verte zijn jongste zoon, op zijn stoerst, in het gezelschap van vooral een meisje. Wie het meisje was, wist de man niet, maar zijn jongste zoon duidelijk wel. Ze waren geanimeerd in gesprek. Op dat moment schoot hem een voorbeeld uit de lezing over het puberbrein te binnen. Een situatie precies als deze, puber temidden van peergroup, waarin je, aldus de expert, een ernstige fout maakte wanneer je je eigen vlees en bloed gedag zou zeggen. Laat staan enthousiast toe zou zwaaien. Je bekend zou maken als de vader of de moeder van. Dat dat awkward zou zijn. Of zoiets.
De man besloot dus het goede te doen, zijn jongste de vernedering te besparen en maakte zich ongezien uit de voeten, linksaf een zijstraat in. Tevreden over zijn modern vaderlijk inlevingsvermogen.
Lang duurde dat dan weer niet, want eenmaal weer thuisgekomen informeerde zijn jongste zoon of hij hem nou net had zien lopen? Waarom hij niet eens gezwaaid had, vroeg hij zich ook nog af.