Flashback

Steeds groter, werden zijn zonen, en er was niks aan te doen. Het ging gewoon vanzelf. Je hield het niet tegen, zeiden de mensen dan. En dat mocht je ook niet willen natuurlijk, maar de man wilde het soms toch. Daar schaamde hij zich trouwens niet voor ook. Want waarom moest alles maar voorbijgaan de hele tijd? En waarom zo snel? Wat was daar het nut van? Of had het een reden?
Het was heus niet dat hij zijn jongens, nu ze voltijdspubers waren geworden, niet meer leuk vond. Of minder leuk. Welnee, hij blééf er af en toe in, dat zat wel goed, hij amuseerde zich kostelijk. Maar hij vroeg zich ook weleens, meer dan eens weemoedig af waar zijn enthousiaste, immer bedrijvige jongetjes toch plotseling gebleven waren. Zijn mannetjes, die altijd overal zóveel zin in hadden dat het er allemaal niet meer ín leek te passen. Die altijd voor hem uit liepen te rennen en te draven, omdat ze niet konden wáchten. Die overal op en in en overdoor en onderheen moesten. Vol overgave. Dezelfde overgave die nu alleen nog maar was weggelegd voor dingen met een schermpje. Goed, de man gaf het toe, daar werd hij bij gelegenheid dan ook wel eens iets anders dan weemoedig van.
Toch waren ze er heel af en toe nog wel hoor, de kleuters van weleer. Je moest er een beetje geluk voor hebben om het te zien, maar: het gebeurde. Vandaag bijvoorbeeld. Vanwege de vakantie waren zijn vrouw en de man een dagje op stap met hun jongens, en nu liepen ze, zoals dat tegenwoordig vaak ging, twee aan twee, op zoek naar een terras of zoiets. Voorop liep zijn vrouw met de oudste, zij bepaalde het tempo. Daarachter volgde de man met de jongste, die de turbulentste verandering doormaakte, deze dagen. De man moest soms wel twee keer kijken, naar zijn bloedeigen zoon, of hij het wel was. Ook omdat hij zijn markante lange, blonde manen af had laten knippen. Weinig veerkrachtig maar niet onwelwillend liep hij daar, naast zijn vader, wat al mooi was, voor een veertienjarige. Ze passeerden een schoolplein dat met boomstammen en stronken en dikke touwen tot avontuurlijk bedoeld speelterrein was heringericht. En daar was hij dan, vanuit het niets, zijn jongste kleuter. In het stakige lijf van een puber, okay, en met bijna de stem van een man, maar toch: het was hem duidelijk. Met precies dat aanstekelijk enthousiasme van vroeger stortte hij zich op het parcours. Als vanouds vol overgave overal overdoor en onderheen. De man stond erbij en keek ernaar. Heel even overwoog hij zijn vrouw te roepen, dat zij het ook kon zien. Maar toen was het alweer voorbij.