Luxeprobleem

Terwijl hij instapte wist de man dat hij het al ergens gelezen had ook: de schoonmakers van de NS waren in staking. Het was de coupé wel aan te zien, en niet alleen de zijne. Tjongejongejonge. Van voor tot achter en van boven tot beneden lag de hele trein bezaaid met oude kranten en al of niet leeggegeten plastic verpakkingen waar van alles of nog wat had ingezeten, van maaltijdsalades en broodjes gezond tot chocolade-ijs en gebak.
Snoepwikkels, soms nog niet eens tot prop verfrommelde papieren zakken, ingeknepen drinkpakjes met een rietje, opengescheurde dozen, plastic boodschappentassen en tasjes, chipszakken, platgetrapte chips, blikjes, plastic flesjes, zakjes drinkontbijt, sinaasappelschillen voor de vitaminen, dropjes, een tandenborstel, een aangevreten croissant. Enzovoort uiteraard.
Halflege, nog nadruppelende koffiebekers hadden grillige en kleverige, zwart geworden sporen over de vloer getrokken. Lusteloos rolden bierflesjes heen en weer op de maat van de rit.
Wat opviel was dat de troep voornamelijk op de grond lag, en verder nog op de trappen en de uitgeklapte tafeltjes stond uitgestald, of op de zitbanken rondslingerde, maar dat de prullenbakken van de trein nou niet bepaald uitpuilden. Sterker nog, de meesten daarvan waren leeg. Dat gaf te denken, vond de man.
In deze treurigstemmende vuilnisbelt moest hij dus een plekje zoeken. Wat hij dan maar deed. Net als alle andere reizigers die onderweg instapten. Een vreemd verschijnsel eigenlijk, overdacht hij. Iedereen accepteerde de situatie zo te zien zoals die nu eenmaal was. Nog niet eens gelaten, ging dat er aan toe. Er kwam geen enkele emotie bij kijken. Goed, er klonk misschien een sporadisch afkeurend geluidje hier of daar, maar de meeste reizigers reageerden maar nauwelijks op wat zij toch ook moesten zien. Wat al te erg in de weg lag schoven ze met een achteloze voet onder de bank en verder deden ze of het er niet was. Alsof er niets aan de hand was. De schoonmakers staakten ja, en dan ziet een trein er zo uit. Dus.
Ze pakten hun mobiel, openden een blikje, of een plastic flesje en haalden een plastic doos met een croissant tevoorschijn. Of met een donut. Of een appelflap.
Grommend dacht de man dat als híj schoonmaker bij de NS was, hij óók in staking zou gaan. En dat hij het dan zou verdommen weer aan het werk te gaan vóórdat iedereen zijn eigen zooi had opgeruimd. Loonsverhoging of niet.