Zondagochtend
was het, al schoot het al een eind op naar de zondagmiddag ook hoor, maar goed,
daar was het zondag voor. De man zat achterin zijn tuin, in het zonnetje. Kopje
koffie erbij en een boek op schoot. Zijn gezin was, geloof het of niet, naar de
schaatsbaan. Om te schaatsen. De man begreep er weinig van. De hele winter, of
wat daar dit jaar dan voor doorging, hadden ze niet naar hun schaatsen
omgekeken, maar nu hij godzijdank toch echt duidelijk voorbij was en je eindelijk
weer in je hempie in de tuin in de zon kon zitten, moest er plotseling ieder
weekend geschaatst worden.
Nou ja, hij trok zich er verder weinig van aan. Net zo min als van alle noeste voorjaars-werkgeluiden
trouwens, die onverdroten uit de tuinen om hem heen opklonken. Overal werd
geklopt en geveegd en hogedrukgereinigd.
Ze gingen hun gang maar, dacht de man. Zelf had hij ook wel een lijstje met
karweitjes, die hij nu zou kunnen doen. Het was zelfs een vrij indrukwekkende
lijst. Hij hoorde zijn verbouwing heus wel zeuren. En de ongevouwen was. En
allerlei andere plannen. Maar hij zou toch zeker hartstikke gek zijn om nu niet
lekker in het zonnetje te blijven zitten. Met een kopje koffie erbij. En een
boek op schoot. Morgen was er weer een dag. En je moest maar weer afwachten wat
voor weer het dan weer was.
Zo is het. Toch mooi een blogje weten te schrijven, ondanks dat heerlijke luie tuinweer.
BeantwoordenVerwijderenVoor het eerst in maanden zelfs. Het zal toch de voorjaarskolder wezen.
Verwijderen