Pagina's

woensdag 3 april 2013

Op het nest

Weblog van een huisvader. Het stond er al jaren, boven zijn stukjes, op internet. Tja. Ach, het stelde verder ook niet zo veel voor, dat vond hij nou eenmaal leuk, stukjes schrijven, en het beestje moest een naam hebben. Weblog van een huisvader dus. Stukjes over zijn dagelijks leven als huisman en vader, niks bijzonders. Omdat je het anders maar vergat allemaal, zo onbeduidend. Al jaren deed hij dat. De jaren dat zijn jongens nog peuters, zijn jongens nog kleuters, zijn jongens nog jongetjes waren. Zijn dochter nog een kleine meid. De jaren dat de dagelijkse zorg nog zo’n beetje een dagtaak was. De gouden jaren.
Inmiddels was zelfs zijn jongste zoon, de kleinste van het stel nota bene, al lang en breed een puberende middelbare scholier. En was de man zich geleidelijk af gaan vragen of hij nou eigenlijk nog wel huisvader was. Was hij stilletjes aan gaan denken van niet. Zijn dochter was al jaren het huis uit natuurlijk, daar was hij nu wel aan gewend, maar ook zijn jongens hadden hem eigenlijk niet meer zo heel erg nodig. Niet om hun boterhammen te smeren in elk geval. Niet om pleisters te plakken en kusjes te geven op zere plekken of wandelingetjes door het bos. Niet om hutten te bouwen en schaapjes te aaien en boekjes voor te lezen. De dagelijkse dingen. Zelfs op school, de middelbare school, was hij helemaal nergens meer voor nodig. Daar wisten ze niet eens wie hij was.
En zo stond de man dan een beetje bedremmeld rond te kijken in zijn eigen leven. Want als hij geen huisvader was, wat was hij dan wel? Hij wist het niet zo gauw.
Waarom moest het voorbij gaan, vroeg de man zich af. Waarom zo snel? En wat moest hij nu?
Zijn vrouw zag het met lede ogen aan, haar mans identiteitscrisis. Zij dacht namelijk niet zozeer dat het een identiteitscrisis was, zij dacht dat hij last had van het lege nest syndroom. En dat dacht de man nu ook. Het was een beetje vroeg misschien, zijn nest was nog niet echt leeg, zijn jongen zaten nog een beetje op de rand, hingen nog wat rond, rondom het nest, maar hij vond het wel wat hebben: het lege nest syndroom. Het maakte hem in elk geval weer een beetje een huisvader. Huisvader dan dat zou het wel niet meer worden.

9 opmerkingen:

  1. Daar ben ik ook soms wel bang voor, ook al ben ik geen huismoeder (en nog minder huisvader, dat spreekt). Wat zal het hier ooit leeg gaan worden. En neen, ik neem geen huisdier.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. We zullen er als ouders gewoon doorheen moeten nietwaar. Als je toch aan een huisdier denkt, neem dan in elk geval geen kat.

      Verwijderen
    2. Dat lijkt me weinig waarschijnlijk, ik ben omringd met mensen met katten en ik hou er niet zo heel erg van. ;-)

      Verwijderen
  2. Nog twee weken, dan gaat mijn jongste naar school. Ik zie de bui al hangen en heb twee katjes in huis genomen. En zelfs die proberen al alleen op stap te gaan verdorie. Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, bij ons was de kat de eerste die het nest links liet liggen. Gelukkig hecht ik minder aan de kat.

      Verwijderen
  3. Mooi gezegd. Las de laatste zin meerdere keren. Smaakt goed.
    Nu weet ik ook waarom mensen een tweede leg goed voor vinden: om dat lege nest uit te stellen, of te ontkennen. Maar er is hoop. De eerste leg vloog hier na twee jaar weer terug in het nest, moest er alleen wel e.e.a herschikt te worden. http://lehti-paul.blogspot.nl/2013/01/wij-helpen-u-wel-de-hufters.html

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je. Dit is al mijn tweede leg. Dus onvermijdelijk blijft het. Maar gelukkig toch voorlopig nog niet uitgevlogen hoor. Ze maken kleine oefenvluchtjes.

      Verwijderen
  4. Herkenbaar. Intussen kan ik melden dat er leven is na het lege nest.

    BeantwoordenVerwijderen